داع

اسم فاعل معتل ناقص از ریشه ی دعو در ثلاثی مجرد در حالت رفعی داعٍ است.
اما توضیح: داعٍ در اصل دَاعِوٌ بوده و از آنجا که در ناقص واوى، اگر ماقبلِ واو، مکسور باشد، واو به یاء تبدیل می شود، طبق این قاعده، داعِیٌ می شود و از آنجا که ضمه بر یاء ثقیل است ، ضمه ی یاء، ساقط می شود: دَاعِیْنْ، و از آنجا که حرف عله ی ساکن اگر کنار ساکن دیگرى قرارگیرد، حذف می شود، یاء در التقاء ساکنین حذف می گردد و می شود: دَاعِنْ، که این کلمه را که دَاعِنْ خوانده می شود در عربی به شکل داعٍ می نویسند.
اما توجه: اگر اسم فاعل داعٍ، همراه اَلْ بیاید، تنوین آن حذف و به جاى تنوین، ى ظاهر می گردد ; مانند:
داعٍ ← اَلدَّاعِی،
اما توضیح: اولا اسمی که اَلْ داشته باشد، هیچ وقت تنوین نمی گیرد ثانیا چگونگی کار بدین صورت است که ابتدا الدَاعِوُ بوده ( با توجه به نقشی که حالت رفع گرفته است ) و از آنجا که در ناقص واوى، اگر ماقبلِ واو، مکسور باشد، واو به یاء تبدیل می شود، طبق این قاعده، الداعِیُ می شود و از آنجا که ضمه بر یاء ثقیل بود، ضمه ی یاء ساقط می شود: دَاعِیْ، و قصه در این جا تمام می شود و چون از التقاء ساکنین خبری نیست پس یاء هم بدین علت حذف نخواهد شد.
نتیجه: اسم فاعل هایی وجود دارند که وقتی نکره هستند ( یعنی تنوین دار هستند ) با همان اسم فاعل هایی که فقط معرفه شدند ( یعنی همراه ال شدند ) متفاوتند. مثل داعٍ ← اَلدَّاعِی
اما مثال ها:
یَا خَیْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ ( فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی )
ای بهترین کسی که خواننده ای او را خوانده است، وبرترین کسی که امیدواری به او امید بسته است.
اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ حُجَّتِکَ فِیأَرْضِکَ وَ خَلِیفَتِکَ فِی بِلاَدِکَ وَالدَّاعِی إلَی سَبِیلِکَ ( فرازی از زیارت آل یاسین )
خدایا درود فرست بر محمّد [نام مبارک امام دوازدهم]، حجّتت در زمینت، و خلیفه ات درکشورهایت، و دعوت کننده به راهت.
اما درباره ی آیه ی مبارکه، وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ، در سایت تدبر چنین آمده است: ( الداعی ) ، اسم فاعل من دعا علی وزن فاعل، و قد حذفت الیاء من رسم المصحف لأنها تسقط وصلا فی بعض القراءات فحذفت رسما للتخفیف، و کذلک الیاء فی ( دعانی ) ، و الإعلال فی الآیة بقلب الواو یاء أصله الداعو، جاءت متطرفة بعد کسر.