داریوش نیک گو یا داریوش نیکو ( ۱۴ بهمن ۱۳۱۵ در کرمانشاه - ۲۷ اردیبهشت ۱۳۴۸ در جلدیان ) ، معلم و فعال سیاسی کمونیست کرد بود. وی یکی از نخستین کسانی است که در مبارزه با حکومت پهلوی مشی مسلحانه را انتخاب کرد و در منطقهٔ جنوب کردستان ایران به ساماندهی برای مبارزهٔ مسلحانه علیه حکومت پهلوی پرداخت. حکومت پهلوی وی را در سال ۱۳۴۸ در پادگان جلدیان در پیرانشهر به همراه چند تن دیگر از همفکرانش اعدام کرد. مبارزات وی الهام بخش نسلی از نیروهای چپ و نیز معلمان دارای اندیشهٔ مخالف با رژیم پهلوی بود.
... [مشاهده متن کامل]
داریوش نیک گو در روز ۱۴ بهمن ۱۳۱۵ در محلهٔ فیض آباد در کرمانشاه به دنیا آمد. پدرش سیف الله از بازاریان کرمانشاه بود و مادرش زهرا زنی خانه دار بود. وی ۲ برادر و ۴ خواهر داشت که همگی از وی بزرگتر بودندو یک خواهر کوچکتر . دوران دبیرستان داریوش نیک گو با دههٔ ۱۳۳۰ و بحران های سیاسی آن مصادف شد. در این زمان یکی از برادران بزرگتر وی به نام احمد نیک گو در فضای پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به جرم همراه داشتن اعلامیه ای از حزب تودهٔ ایران دستگیر و زندانی شد و در زندان به دلیل ضرباتی که در حین شکنجه به سرش وارد آمد به بیماری مزمن روانی مبتلا شد. اگرچه پس از پایان حبس ۶ ماهه اش از زندان آزاد شد، اما هرگز به زندگی عادی بازنگشت و نهایتاً در ۵۷ سالگی از دنیا رفت. این ماجرا تأثیر عمیقی در زندگی داریوش داشت و گرایش وی را به سیاست تسریع کرد.
داریوش نیک گو تحصیلات عمومی اش را در سال ۱۳۳۸ به اتمام رسانده و به سربازی رفت. وی با درجهٔ افسری دورهٔ آموزشی توپخانه را طی کرد. پس از پایان سربازی از سال ۱۳۴۱ شغل معلمی را انتخاب کرد و به ثلاث باباجانی رفت. وی در آنجا از یک سو با فقر و ستم در روستاهای کردنشین آشنا شد و از سوی دیگر سعی می کرد از حقوق معلمی خود به مردم روستاها و دانش آموزان کمک کرده و اندکی در بهبود وضعیت آن ها نقش داشته باشد اما فکر اقدامی اساسی برای مبارزه با فقر و تضاد طبقاتی در همین دوران ذهن وی را مشغول کرد و در برابر به انقلاب کارگری دهقانی باور پیدا کرد. نیک گو مبارزهٔ مسلحانه را در برابر خشونت افسارگسیختهٔ رژیم پهلوی تنها راه گذار از انسداد سیاسی می دانست که می تواند تکامل سیاسی جامعه را تسریع کند. وی آزادی کردستان را به عنوان بخشی از ایران مقدمه ای برای انقلاب ایران و آزادی مناطق دیگر می دانست و معتقد بود که این مسئله می تواند سبب کمک به آزادی دیگر مناطق نیز بشود.
... [مشاهده متن کامل]
داریوش نیک گو در روز ۱۴ بهمن ۱۳۱۵ در محلهٔ فیض آباد در کرمانشاه به دنیا آمد. پدرش سیف الله از بازاریان کرمانشاه بود و مادرش زهرا زنی خانه دار بود. وی ۲ برادر و ۴ خواهر داشت که همگی از وی بزرگتر بودندو یک خواهر کوچکتر . دوران دبیرستان داریوش نیک گو با دههٔ ۱۳۳۰ و بحران های سیاسی آن مصادف شد. در این زمان یکی از برادران بزرگتر وی به نام احمد نیک گو در فضای پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به جرم همراه داشتن اعلامیه ای از حزب تودهٔ ایران دستگیر و زندانی شد و در زندان به دلیل ضرباتی که در حین شکنجه به سرش وارد آمد به بیماری مزمن روانی مبتلا شد. اگرچه پس از پایان حبس ۶ ماهه اش از زندان آزاد شد، اما هرگز به زندگی عادی بازنگشت و نهایتاً در ۵۷ سالگی از دنیا رفت. این ماجرا تأثیر عمیقی در زندگی داریوش داشت و گرایش وی را به سیاست تسریع کرد.
داریوش نیک گو تحصیلات عمومی اش را در سال ۱۳۳۸ به اتمام رسانده و به سربازی رفت. وی با درجهٔ افسری دورهٔ آموزشی توپخانه را طی کرد. پس از پایان سربازی از سال ۱۳۴۱ شغل معلمی را انتخاب کرد و به ثلاث باباجانی رفت. وی در آنجا از یک سو با فقر و ستم در روستاهای کردنشین آشنا شد و از سوی دیگر سعی می کرد از حقوق معلمی خود به مردم روستاها و دانش آموزان کمک کرده و اندکی در بهبود وضعیت آن ها نقش داشته باشد اما فکر اقدامی اساسی برای مبارزه با فقر و تضاد طبقاتی در همین دوران ذهن وی را مشغول کرد و در برابر به انقلاب کارگری دهقانی باور پیدا کرد. نیک گو مبارزهٔ مسلحانه را در برابر خشونت افسارگسیختهٔ رژیم پهلوی تنها راه گذار از انسداد سیاسی می دانست که می تواند تکامل سیاسی جامعه را تسریع کند. وی آزادی کردستان را به عنوان بخشی از ایران مقدمه ای برای انقلاب ایران و آزادی مناطق دیگر می دانست و معتقد بود که این مسئله می تواند سبب کمک به آزادی دیگر مناطق نیز بشود.
