داریوش شُکوف ( زاده ۴ تیر ۱۳۳۳ در تهران با نام علی رضا شکوفنده ) کارگردان سینمای مستقل، نویسنده، نقاش و تهیه کننده اهل ایران است.
او هم اکنون در آلمان زندگی می کند. شهرت جهانی شکوف بیشتر به خاطر کارگردانی فیلم هفت مستخدم با بازی آنتونی کوئین در سال ۱۹۹۶ است.
... [مشاهده متن کامل]
علیرضا شکوفنده در سال ۱۳۳۴ در تهران زاده شد. او در سال ۱۹۷۹ ( میلادی ) به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و در رشته های فیزیک و ریاضی به تحصیل پرداخت. او سپس دوره فیلم سازی را در آکادمی فیلم نیویورک گذراند. شکوف در رشته های مختلف هنری از جمله نقاشی، نظریه هنر و فلسفه و فیلمسازی فعالیت داشته و نوشته است. او تاکنون برخی از آثار هنری اش را در نمایشگاه های مشترک با هنرمندان مشهوری همچون اندی وارهول، چاک کلوز، روی لیختنشتاین، بروس ناومن و جف کونز به نمایش گذاشته است. شکوف در سال ۱۹۹۶ نخستین فیلم بلندش را با نام هفت مستخدم را با بازی آنتونی کوئین کارگردانی کرد. این فیلم در بسیاری از جشنواره های سینمایی جهانی حضور یافت و در جشنواره فیلم لوکارنو ( ۱۹۹۶ ) نامزد دریافت جایزه پلنگ طلائی شد.
• ""Kung King
• MOON and 8
• wordlessness
• strange stranger
• flushers
• تاکسی بهشت ها ( ۲۰۱۰، نام دیگر: قبر هیتلر )
• ایران زندان ( ۲۰۱۰ )
• اسموکینگ ( ۲۰۰۷ )
• پرنفس ( ۲۰۰۷ )
• آ تا زد ( ۲۰۰۶ )
• آسودِم ( ۲۰۰۶ )
• آیا او ( ۲۰۰۴ )
• ونوسیَن تاباسکو ( ۲۰۰۴ )
• بوسه، طولانی و نزدیک ( ۲۰۰۳ )
• تِنوسیَن واکوواسکو ( ۲۰۰۰ )
• مگس ( ۱۹۹۷ )
• هفت مستخدم ( ۱۹۹۶ )
• سگ ها مجاز نیستند ( ۱۹۹۳ )
• فرشتگان سیمی هستند ( ۱۹۹۰ )
داریوش شکوف در ۵ تیر ۱۳۸۸ به نشانهٔ اعتراض به تقلب در نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران و پیامدهای آن در برابر ساختمان سفارت روسیه در برلین دست به اعتصاب غذا زد. شکوف در هنگام برگزاری شصتمین دوره جشنواره فیلم برلین، در نامه سرگشاده ای به رئیس این جشنواره، اعلام کرد که به دلیل سیاست های نادرست جشنواره بین المللی فیلم برلین در پذیرش فیلم های ایرانی معرفی شده از سوی جمهوری اسلامی که آن را نوعی پشتیبانی از سیاست سرکوب حکومت ایران می داند، مایل به نمایش دو اثر جدیدش در جشنواره نیست. او همچنین خواستار تحریم برلیناله توسط فیلمسازان ایرانی خارج از کشور شده بود. شکوف در این دو فیلم به نام های تاکسی بهشت ها و ایران زندان به مسائل مربوط به رویدادهای پس از انتخابات ریاست جمهوری، شکنجه معترضان و محدودیت های اجتماعی در ایران پرداخته است. او بر این باور است که نظام جمهوری اسلامی به دلیل سرکوب و کشتن معترضان یکی از منفورترین حکومت های جهان است و باید از هر نظر، از جمله از سوی جشنواره های معتبر سینمایی تحریم شود.
او هم اکنون در آلمان زندگی می کند. شهرت جهانی شکوف بیشتر به خاطر کارگردانی فیلم هفت مستخدم با بازی آنتونی کوئین در سال ۱۹۹۶ است.
... [مشاهده متن کامل]
علیرضا شکوفنده در سال ۱۳۳۴ در تهران زاده شد. او در سال ۱۹۷۹ ( میلادی ) به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و در رشته های فیزیک و ریاضی به تحصیل پرداخت. او سپس دوره فیلم سازی را در آکادمی فیلم نیویورک گذراند. شکوف در رشته های مختلف هنری از جمله نقاشی، نظریه هنر و فلسفه و فیلمسازی فعالیت داشته و نوشته است. او تاکنون برخی از آثار هنری اش را در نمایشگاه های مشترک با هنرمندان مشهوری همچون اندی وارهول، چاک کلوز، روی لیختنشتاین، بروس ناومن و جف کونز به نمایش گذاشته است. شکوف در سال ۱۹۹۶ نخستین فیلم بلندش را با نام هفت مستخدم را با بازی آنتونی کوئین کارگردانی کرد. این فیلم در بسیاری از جشنواره های سینمایی جهانی حضور یافت و در جشنواره فیلم لوکارنو ( ۱۹۹۶ ) نامزد دریافت جایزه پلنگ طلائی شد.
• تاکسی بهشت ها ( ۲۰۱۰، نام دیگر: قبر هیتلر )
• ایران زندان ( ۲۰۱۰ )
• اسموکینگ ( ۲۰۰۷ )
• پرنفس ( ۲۰۰۷ )
• آ تا زد ( ۲۰۰۶ )
• آسودِم ( ۲۰۰۶ )
• آیا او ( ۲۰۰۴ )
• ونوسیَن تاباسکو ( ۲۰۰۴ )
• بوسه، طولانی و نزدیک ( ۲۰۰۳ )
• تِنوسیَن واکوواسکو ( ۲۰۰۰ )
• مگس ( ۱۹۹۷ )
• هفت مستخدم ( ۱۹۹۶ )
• سگ ها مجاز نیستند ( ۱۹۹۳ )
• فرشتگان سیمی هستند ( ۱۹۹۰ )
داریوش شکوف در ۵ تیر ۱۳۸۸ به نشانهٔ اعتراض به تقلب در نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران و پیامدهای آن در برابر ساختمان سفارت روسیه در برلین دست به اعتصاب غذا زد. شکوف در هنگام برگزاری شصتمین دوره جشنواره فیلم برلین، در نامه سرگشاده ای به رئیس این جشنواره، اعلام کرد که به دلیل سیاست های نادرست جشنواره بین المللی فیلم برلین در پذیرش فیلم های ایرانی معرفی شده از سوی جمهوری اسلامی که آن را نوعی پشتیبانی از سیاست سرکوب حکومت ایران می داند، مایل به نمایش دو اثر جدیدش در جشنواره نیست. او همچنین خواستار تحریم برلیناله توسط فیلمسازان ایرانی خارج از کشور شده بود. شکوف در این دو فیلم به نام های تاکسی بهشت ها و ایران زندان به مسائل مربوط به رویدادهای پس از انتخابات ریاست جمهوری، شکنجه معترضان و محدودیت های اجتماعی در ایران پرداخته است. او بر این باور است که نظام جمهوری اسلامی به دلیل سرکوب و کشتن معترضان یکی از منفورترین حکومت های جهان است و باید از هر نظر، از جمله از سوی جشنواره های معتبر سینمایی تحریم شود.
