داروهای ضد افسردگی ( Antidepressant ) به داروهایی گفته می شود که برای درمان اختلال افسردگی اساسی و بیماری هایی همچون: افسرده خویی، اختلالات اضطرابی، اختلال وسواس فکری - عملی، اختلال خوردن، درد مزمن، دردهای نوروپاتیک و در برخی موارد، قاعدگی دردناک، خروپف، میگرن، اختلال کم توجهی - بیش فعالی، اختلالات اعتیاد، وابستگی و اختلال خواب به کار می روند. داروهای ضد افسردگی ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروها تجویز شود.
معمولاً از روش های روان درمانی نیز برای درمان انواع گوناگون افسردگی استفاده می گردد.
۱. سه حلقه ای ها ( TCA ) ( از این جهت سه حلقه ای نامیده می شوند که در ساختار شیمیایی آن ها سه حلقه وجود دارد ) مانند ایمی پرامین، آمی تریپتیلین، نورتریپتیلین و میرتازاپین
این داروها اولین دسته از داروهای ضدافسردگی هستند که پیدایش آن ها تحول بزرگی را در درمان بیماران افسرده ایجاد کرد.
عمل اصلی داروهای این گروه در مغز مهار بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین با بلوک نمودن عملکرد انتقال دهنده های سروتونین و نوراپی نفرین است؛ لذا موجب افزایش سطح مغزی سروتونین و نوراپینفرین می شوند، این داروها اثر بسیار کمی بر روی انتقال دوپامین دارند.
از محاسن این داروها اثربخشی بالا و قیمت ارزان آن هاست؛ ولی خواب آلودگی، افزایش وزن، خشکی دهان و تاری دید و به طور کلی اثرات آنتی کولینرژیک از عوارض بارز این داروهاست که باعث می شود برخی از بیماران نتوانند آن ها را تحمل کنند. همچنین این داروها ممکن است باعث کاهش فشار خون وضعیتی و طولانی شدن فاصله QT در نوار قلب شوند و به همین سبب استفاده از آن ها در سنین بالا و در بیماران قلبی می تواند مخاطره آمیز باشد. در حال حاضر این داروها به عنوان خط دوم درمان یا در موارد مقاوم به درمان استفاده می شوند.
۲. بازدارنده های مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) مانند ترانیل سیپرومین و فنلزین مصرف کنندگان این دسته دارویی باید از مصرف غذاهای حاوی تیرامین مانند پنیر پرورده اجتناب کنند.
این داروها با مهار کردن مونوآمین اکسیداز آنزیمی که انتقال دهنده های عصبی را تخریب می کند، سطح سروتونین، اپینفرین، دوپامین و مونوآمین های دیگر را در مغز بالا می برند.
بازدارنده های مونوآمین اکسیداز برای درمان افسردگی به خصوص انواع مقاوم و آتیپیک بسیار مؤثر هستند اما عوارض خطرناک و تداخلات دارویی و حتی غذایی گسترده باعث می شود از انتخاب های آخر برای درمان افسردگی باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمعمولاً از روش های روان درمانی نیز برای درمان انواع گوناگون افسردگی استفاده می گردد.
۱. سه حلقه ای ها ( TCA ) ( از این جهت سه حلقه ای نامیده می شوند که در ساختار شیمیایی آن ها سه حلقه وجود دارد ) مانند ایمی پرامین، آمی تریپتیلین، نورتریپتیلین و میرتازاپین
این داروها اولین دسته از داروهای ضدافسردگی هستند که پیدایش آن ها تحول بزرگی را در درمان بیماران افسرده ایجاد کرد.
عمل اصلی داروهای این گروه در مغز مهار بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین با بلوک نمودن عملکرد انتقال دهنده های سروتونین و نوراپی نفرین است؛ لذا موجب افزایش سطح مغزی سروتونین و نوراپینفرین می شوند، این داروها اثر بسیار کمی بر روی انتقال دوپامین دارند.
از محاسن این داروها اثربخشی بالا و قیمت ارزان آن هاست؛ ولی خواب آلودگی، افزایش وزن، خشکی دهان و تاری دید و به طور کلی اثرات آنتی کولینرژیک از عوارض بارز این داروهاست که باعث می شود برخی از بیماران نتوانند آن ها را تحمل کنند. همچنین این داروها ممکن است باعث کاهش فشار خون وضعیتی و طولانی شدن فاصله QT در نوار قلب شوند و به همین سبب استفاده از آن ها در سنین بالا و در بیماران قلبی می تواند مخاطره آمیز باشد. در حال حاضر این داروها به عنوان خط دوم درمان یا در موارد مقاوم به درمان استفاده می شوند.
۲. بازدارنده های مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) مانند ترانیل سیپرومین و فنلزین مصرف کنندگان این دسته دارویی باید از مصرف غذاهای حاوی تیرامین مانند پنیر پرورده اجتناب کنند.
این داروها با مهار کردن مونوآمین اکسیداز آنزیمی که انتقال دهنده های عصبی را تخریب می کند، سطح سروتونین، اپینفرین، دوپامین و مونوآمین های دیگر را در مغز بالا می برند.
بازدارنده های مونوآمین اکسیداز برای درمان افسردگی به خصوص انواع مقاوم و آتیپیک بسیار مؤثر هستند اما عوارض خطرناک و تداخلات دارویی و حتی غذایی گسترده باعث می شود از انتخاب های آخر برای درمان افسردگی باشند.
wiki: داروهای ضدافسردگی