واژهٔ دارونما در اواخر قرن ۱۸ در زمینه های دارویی و برای توصیف یک «دارو یا روش معمولی» مورد استفاده قرار می گرفت. در سال ۱۸۱۱ دارونما چنین تعریف شد: «هر دارویی که بیشتر برای خشنودی بیمار استفاده شود تا به نفع او». اگرچه این تعریف مفهومی تحقیرآمیز دارد، [ ۱] اما لزوماً به معنای بی تأثیر بودن نبود. [ ۲]
دارونما تا میانه های قرن بیستم در طبابت جایگاه مشخصی داشت. [ ۳] در سال ۱۹۵۵ هنری. کی. بیچر مقاله ای تأثیرگذار تحت عنوان دارونمای قدرتمند منتشر کرد و این نظریه را مطرح نمود که اثر دارونما از نظر بالینی حائز اهمیت است. [ ۴] اما بررسی های مجدد مواد مورد استفادهٔ او، هیچ نشانی از تأثیر دارونما نداشت. [ ۵]
دارونما ( پلاسیبو ) واژه ای لاتین است به معنای "من را خشنود خواهم کرد" . این کلمه برگرفته از یکی از مناجات عبادت های شامگاهی مزامیر است. [ ۶] [ ۷] با توجه این دعا، پلاسیبو خوان به کسانی گفته می شد که ادعا می کند برای متوفی دعا میخوانند یا با او آشنایی داشتند تا بتواند از غذای مراسم ترحیم بهره ببرد. پس به این دلیل این لغت به عملی فریبکارانه برای خشنود کردن گفته می شد. [ ۱]
همان طور که آمبروز پاره ( ۱۵۹۰–۱۵۱۰ ) بیان می کند، در طبابت، وظیفه پزشک نسبت به بیمار این است: گاهی درمان کند، اغلب تسکین دهد، همیشه تسلی بخشد. بر این اساس، دارونما تا قرن بیستم در پزشکی به طور گسترده تجویز می شد و اغلب به عنوان فریب های ضروری مورد تأیید قرار می گرفت. [ ۳]
بنا به گفتهٔ نیکلاس جوسون، پزشکی در انگلستان قرن هجدهم به تدریج از اینکه بیمار در تصمیم گیری درمانی پزشک، سهم مهم و حتی مساوی داشته باشد دور می شود. به این ترتیب به سویی می رود که بیمار فقط دریافت کنندهٔ نوعی درمان استاندارد است؛ درمانی که توسط نظرات رایج در پزشکی روز ارائه می شود. [ ۸]
جوسون این مطلب را به موازات تغییراتی توصیف می کند که در شیوه تولید دانش پزشکی اتفاق می افتد. مانند گذار از "درمان سرپایی"، به سوی "طب بیمارستانی " و سرانجام به "طب آزمایشگاهی". [ ۹]
از بقایای رویکرد «تسلی بخش» بودن درمان، تجویز داروهای تقویت کننده خلقیات و درمان های خوشایند، از جمله «قرص قند»، معجون یا شیره بود. حتی در آن زمان، هیچ کدام از این ترکیبات عملکرد دارویی شناخته شده ای نداشتند. پزشکان آن دوران که به این دلیل چنین تقویت کننده های خلقیات را تجویز می کردند ( که اثر دارویی نداشت و فقط به بیمار آرامش خیال و آسودگی می داد ) ، که تا بیمار آرامش یابد تا زمانی که «قدرت شفابخش طبیعت» وظیفهٔ خود را انجام دهد و سلامت را به او بازگرداند. یا دست کم انتظار بیمار را از پزشک برای تجویز نوعی درمان برآورده سازد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدارونما تا میانه های قرن بیستم در طبابت جایگاه مشخصی داشت. [ ۳] در سال ۱۹۵۵ هنری. کی. بیچر مقاله ای تأثیرگذار تحت عنوان دارونمای قدرتمند منتشر کرد و این نظریه را مطرح نمود که اثر دارونما از نظر بالینی حائز اهمیت است. [ ۴] اما بررسی های مجدد مواد مورد استفادهٔ او، هیچ نشانی از تأثیر دارونما نداشت. [ ۵]
دارونما ( پلاسیبو ) واژه ای لاتین است به معنای "من را خشنود خواهم کرد" . این کلمه برگرفته از یکی از مناجات عبادت های شامگاهی مزامیر است. [ ۶] [ ۷] با توجه این دعا، پلاسیبو خوان به کسانی گفته می شد که ادعا می کند برای متوفی دعا میخوانند یا با او آشنایی داشتند تا بتواند از غذای مراسم ترحیم بهره ببرد. پس به این دلیل این لغت به عملی فریبکارانه برای خشنود کردن گفته می شد. [ ۱]
همان طور که آمبروز پاره ( ۱۵۹۰–۱۵۱۰ ) بیان می کند، در طبابت، وظیفه پزشک نسبت به بیمار این است: گاهی درمان کند، اغلب تسکین دهد، همیشه تسلی بخشد. بر این اساس، دارونما تا قرن بیستم در پزشکی به طور گسترده تجویز می شد و اغلب به عنوان فریب های ضروری مورد تأیید قرار می گرفت. [ ۳]
بنا به گفتهٔ نیکلاس جوسون، پزشکی در انگلستان قرن هجدهم به تدریج از اینکه بیمار در تصمیم گیری درمانی پزشک، سهم مهم و حتی مساوی داشته باشد دور می شود. به این ترتیب به سویی می رود که بیمار فقط دریافت کنندهٔ نوعی درمان استاندارد است؛ درمانی که توسط نظرات رایج در پزشکی روز ارائه می شود. [ ۸]
جوسون این مطلب را به موازات تغییراتی توصیف می کند که در شیوه تولید دانش پزشکی اتفاق می افتد. مانند گذار از "درمان سرپایی"، به سوی "طب بیمارستانی " و سرانجام به "طب آزمایشگاهی". [ ۹]
از بقایای رویکرد «تسلی بخش» بودن درمان، تجویز داروهای تقویت کننده خلقیات و درمان های خوشایند، از جمله «قرص قند»، معجون یا شیره بود. حتی در آن زمان، هیچ کدام از این ترکیبات عملکرد دارویی شناخته شده ای نداشتند. پزشکان آن دوران که به این دلیل چنین تقویت کننده های خلقیات را تجویز می کردند ( که اثر دارویی نداشت و فقط به بیمار آرامش خیال و آسودگی می داد ) ، که تا بیمار آرامش یابد تا زمانی که «قدرت شفابخش طبیعت» وظیفهٔ خود را انجام دهد و سلامت را به او بازگرداند. یا دست کم انتظار بیمار را از پزشک برای تجویز نوعی درمان برآورده سازد.
wiki: دارونما در تاریخ