داراشُکوه، محمد (اجمیر ۱۰۲۴ـ دهلی ۱۰۶۹ق)
(ملقب به : شاه بلنداقبال) شاهزادۀ عارف مسلک و شاعرپیشۀ سلسلۀ تیموریان هند. پسر ارشد شاه جهان از ممتازمحل و برادر اورنگ زیب. بعد از فوت پدر، فرمانروای هند شد اما برادرش با وی به منازعه برخاست و وی را مغلوب کرد. او توسط یک سردار افغانی در دهلی به قتل رسید. داراشکوه در رشته های ادبی ، علمی و هنری تحصیل کرد و در آیین و فلسفۀ هند و ادب سانسکریت اطلاعات فراوان داشت . شعر نیز می سرود و «قادری» تخلص می کرد. آثار متعددی از او بر جای ماند. دیوانش به نام اکسیر اعظم (لاهور، ۱۹۶۹) شامل رباعیات و غزلیات و مفردات وی است . از آثار دیگر اوست: سفینةالاولیاء (۱۰۴۹ق)، سکینةالاولیاء (۱۰۵۹ق)، رسالۀ حق نما (۱۰۵۲ق)، شطحیات (۱۰۶۴ق) و مجمع البحرین (۱۰۶۵ق). مهم ترین اثر وی سرّ اکبر (۱۰۶۷ق)، ترجمۀ تعدادی از اوپانیشادها (تهران ، ۱۳۴۰ق) است.
(ملقب به : شاه بلنداقبال) شاهزادۀ عارف مسلک و شاعرپیشۀ سلسلۀ تیموریان هند. پسر ارشد شاه جهان از ممتازمحل و برادر اورنگ زیب. بعد از فوت پدر، فرمانروای هند شد اما برادرش با وی به منازعه برخاست و وی را مغلوب کرد. او توسط یک سردار افغانی در دهلی به قتل رسید. داراشکوه در رشته های ادبی ، علمی و هنری تحصیل کرد و در آیین و فلسفۀ هند و ادب سانسکریت اطلاعات فراوان داشت . شعر نیز می سرود و «قادری» تخلص می کرد. آثار متعددی از او بر جای ماند. دیوانش به نام اکسیر اعظم (لاهور، ۱۹۶۹) شامل رباعیات و غزلیات و مفردات وی است . از آثار دیگر اوست: سفینةالاولیاء (۱۰۴۹ق)، سکینةالاولیاء (۱۰۵۹ق)، رسالۀ حق نما (۱۰۵۲ق)، شطحیات (۱۰۶۴ق) و مجمع البحرین (۱۰۶۵ق). مهم ترین اثر وی سرّ اکبر (۱۰۶۷ق)، ترجمۀ تعدادی از اوپانیشادها (تهران ، ۱۳۴۰ق) است.