داراباد

مردم قدیم دارآباد پیشتر در جایی دیگر در جنوب ازگل و شرق سوهانک سکونت داشتند و نام آن محل کهنه دارآباد می باشد، ولی در پی خشکسالی آن زمین ها را واگذاشتند و به جای کنونی دارآباد کوچیدند. نام دارآباد پس از ساختن کاخی در زمان مظفّرالدین شاه قاجار در این محله، به شاه آباد تغییر نام داده شد ولی بعدها دوباره نام پیشین به آن بازگردانده شد. هنوز کاریز ( قنات ) این محل به نام شاه آباد معروف است. گفته می شود پزشکان فرانسوی به خاطر بیماری آسم مظفرالدین شاه قاجار دارآباد را برای درمان بیماری به واسطهٔ آب و هوای خوب آن مناسب دانستند. در ساختمان و زمین های کاخ، در زمان رضاشاه در سال ۱۳۱۲ هجری خورشیدی بیمارستان مسلولین ساخته شد. از دیگر عمارت های قاجاری که نزدیک به کاخ شاهی ساخته شده است عمارت فخرالدوله می باشد.
بر پایه سرشماری سال ۱۳۳۵ هجری خورشیدی محله دارآباد حدود ۱۰۰ نفر جمعیّت داشت که جمعیت آن در سال ۱۳۷۱ شمسی سه هزار تن برآورد شده است. رشد جمعیّت در سال ۱۳۷۱ بیشتر بخاطر مهاجرت غیربومیان از خلخال و اردبیل و ملایر و جوشقان ) به دارآباد بوده است.
در جنوب شرقی دارآباد تپه ای باستانی به نام سیمین قلعه قرار دارد که در آن کاوش های باستان شناختی نیز انجام گرفته است. دارآباد دو قنات داشت که یکی از آن ها را به اقدسیه اختصاص داده اند و آب قنات دیگر به نام «سید آبگوشتی» که در شرق روستاست به تهران می رود.
کوه های دارآباد که دو سوی این دهکده را دربر گرفته اند رشته اصلی توچال است که از دامنه شرقی آن تا قوچک ادامه دارد. مَرغزارها یا مراتع شمالی آن از توچال به این شرح است: شهربانوکشک - کمردگور - تخت شاه - الش گا - چپ دره - کل نو - توپز بلند - چال مگس - بند چلچلا - فراخ سینه - سیردورو - درازلش - میردلو - پهنه خرگوش نو؛ و در بخش جنوبی: پیازچال - دره وزوا - عرق چینک - خوش چال بالا - خوش چال پایین.