دار غرور. [ رِ غ ُ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) سرای خودخواهی و خودبینی ، کنایت از دنیا : بشادی جهان دل را مکن شادکه آن دار غرور آمد ز بنیاد.ناصرخسرو.دورباد از خجسته مجلس تونکبت دهر پیر و دار غرور.سوزنی.