دادارباوری

Since the 17th century and during the Age of Enlightenment ( especially in 18th - century England, France, and North America ) , various Western philosophers and theologians formulated a critical rejection of the several religious texts belonging to the many organized religions, and began to appeal only to truths that they felt could be established by reason as the exclusive source of divine knowledge. Such philosophers and theologians were called "Deists", and the philosophical/theological position they advocated is called "Deism". Deism as a distinct philosophical and intellectual movement declined toward the end of the 18th century but had its own revival in the early 19th century. Some of its tenets continued as part of other intellectual and spiritual movements, like Unitarianism, and Deism continues to have advocates today.
پذیرش به خداوند فاقد دین و شریعت
دادارباوری یا خدااِنگاری یا دئیسم ( به انگلیسی: Deism ) برگرفته از واژه لاتین deus به معنای �خدا�، فلسفه ای است که می گوید خدایی وجود دارد و به عنوان آفریننده و دادار، عامل خلق همه چیز است؛ دئیسم مداخلهٔ مستقیم خداوند در عملکرد جهان را رد می کند ( خداباوری دین ناباورانه ) . دادارباوری، مرتبط با فلسفه دینی و جنبشی است که وجود خدا را از طریق عقل استنتاج می کند. دادارباوری دربارهٔ اینکه خدا در خارج از گیتی چه انجام می دهد، هیچ گونه موضع گیری نمی کند. این رویکرد برخلاف اصل اعتمادگرایی در ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت است که بر وحی در کتب تکیه می کنند. خداانگاران بیشتر، رویدادهای فراطبیعی مانند معجزه و پیش گویی را رد می کنند و باور دارند که خدا در زندگی انسان ها و قوانین طبیعی گیتی مداخله نمی کند. آنچه که آئین های سازماندهی شده، وحی و کتاب آسمانی می نامند، خداانگاران تفسیرها و برداشت های دیگر می دانند. به باور خداانگاران بزرگ ترین هدیه ای که خدا به انسان داده است، دین نیست، بلکه قدرت درک و استنتاج و نتیجه گیری است. می توان گفت خداانگاران خدا را تنها یک خالق می دانند نه یک ناظر.
دادارباوری در قرن ۱۷ و ۱۸ در دورهٔ روشنگری به ویژه در فرانسه، بریتانیا، ایالات متحده رواج بسیار یافت. همچنین در میان مسیحیانی که نمی توانستند مفاهیمی مانند سه گانگی خدا، الٰهی بودن مسیح، معجزه ها، بی خطایی نوشته ها یا عصمت وحی را قبول کنند، امّا به خدای یکتا اعتقاد داشته باشند. در ابتدا گروه خاصّی تشکیل نشده بود، ولی این بینش بعدها باعث به وجود آمدن آیین هایی مانند توحیدگرایی و جهان گرایی توحیدگرا بودن شد و تا امروز به شکل های دادارباوری مدرن و دادارباوری کلاسیک ادامه دارد.
خلاصه
دئیسم ( Deism ) یعنی اعتقاد به خدایی بی نقص در آفرینش که نیازی به دخالت در امور هستی جهت اصلاح نقوص ندارد. [نیازمند منبع]
پیرامون دادارباوری
دادارباوری خود زیر مجموعه ای ازماهان خداشناسی است. هر دو شامل باور به خدا هستند. مانند خداشناسی، دادارباوری باوری بنیادی است که ادیان می توانند برمبنای آن ایجاد شوند. مانند ادیان یهودیت، مسیحیت، اسلام که براساس خداشناسی بنا شده اند؛ آیین های جهان گرایی توحیدگرا و کنفوسیانیسم نیز براساس دادارباوری ایجاد شده اند. همچنین دادارباوری به یک سری اعتقادات شخصی دربارهٔ نقش طبیعت در معنویّت نیز منسوب می شود.
باورهای دادارباوری دربارهٔ موضوعات دینی گوناگون، دیدگاه های متفاوت بسیاری دارند