دائو دِه جینگ یا تائو تِه چینگ، [ یادداشت ۱] ( چینی سنّتی: 道德經؛ نویسه های چینی ساده شده: 道德经؛ هانسی:[ ۱] دائودِه جینگ؛ هان یِو پین یین: Dàodéjīng ) قابل تجزیه به «دائو» در معنی راه، «ده» در معنی فضیلت و «جینگ» در معنی کتاب رسمی، ترجمه شده به «دفتر دائو و دِه» یا «دفتر حق و راستی» یا در عرفی ترین ترجمه ها «دفتر یا کتاب راه و فضیلت» اثر حکیم بزرگ چینی، لائودْزی ( لائوتزه یا لائوتسه ) در حدود قرن پنجم یا ششم ق. م. است.
این دفتر مشتمل است بر تعالیمی در هشتاد و یک بند که همه ترکیبی است از نظم و نثر، شعر و حکمت، عرفان و زندگی روزانه، تدبیر مُلک و تدبیر تَن. در آیین دائویی، این دفتر را کتابی مقدس و لائودْزی را ظهور و بروز ایزد لائوجِوین می دانند. در طول سده ها، هنرمندان چینی اعم از شاعران، خوشنویسان، نگارگران و حتی باغبانان از مطالب این کتاب برای کارهای خود الهام گرفته اند. تأثیر آن از آسیای شرقی نیز فراتر رفته و یکی از کتاب هایی است که به بیشترین زبان ها برگردان شده است.
دائو دِه جینگ دربردارنده نزدیک به ۵۰۰۰ کاراکتر در ۸۱ فصل کوتاه چندخطی ( جّانگ 章 ) است. کتاب دارای دو بخش است؛ بخش اول آن دائو جینگ ( 道經، از فصل ۱ تا ۳۷ ) عمدتاً به مابعدالطبیعه و بخش دوم آن دِه جینگ ( 德經، از فصل ۳۸ تا ۸۱ ) به تدبیر مُلک و نفس می پردازد. درونمایه کلی کتاب حکمت ذوقی و عرفانی است.
محور تعالیم دائو دِه جینگ بر «دائو» است یعنی «حقیقت همه حقائق» و «مبدأ همه مبادی». کلمهٔ «دائو» را از آنجایی که به امری تعریف ناشدنی اشاره دارد، همیشه ترجمه ناشده رها می کنند. «دائو» را آنجا که ترجمه کرده اند، معمولاً به «راه» برگردانده اند. به نزدیکِ لائو دْزی اصطلاح «دائو»، به راه یا روش محدود نیست، بلکه «علّت متعالی اولی» است: «یگانگی ازلی»، امر غیرقابل وصف، بی زمان، مبداءِ همه جاییِ گیتی، آنکه جهان را برپا می دارد بی آنکه از خود چیزی خرج کند، آنکه جهان را نگاه می دارد و مهار آن را به دست دارد. [ ۲]
لائودْزی راجع به «شِّنگ ژِن» یا «انسان مقدس» یا «انسان فرهمند» یا در عرفی ترین ترجمه ها «انسان فرزانه»[ یادداشت ۲] سخن می گوید. این مفهوم یکی از مفاهیم کلیدی جهان بینی فلسفی او است و بدین ترتیب نقش بسیار مهمی را در تفکر او ایفا می کند. «انسان مقدس» کسی است که به عالی ترین مرتبهٔ شهود حق نائل آمده باشد، تا حدی که با آن کاملاً وحدت یافته باشد و بر همین اساس هم در این جهان رفتار کنند یعنی براساس مقتضیات حق که او را در خود ساری می یابد. خلاصه مطلب آنکه او تجسم انسانی حق است. [ ۳] جالب است در این پیوند گفته شود که در دائو دِه جینگ از انسان مقدس به عنوان حاکم کشور یا شاه سخن رفته و این ترادف ( قدیس = شاه ) به گونه صورت بسته گویی که عرف عام آن را چنین می شمرده و مسئله مسلم بوده است. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین دفتر مشتمل است بر تعالیمی در هشتاد و یک بند که همه ترکیبی است از نظم و نثر، شعر و حکمت، عرفان و زندگی روزانه، تدبیر مُلک و تدبیر تَن. در آیین دائویی، این دفتر را کتابی مقدس و لائودْزی را ظهور و بروز ایزد لائوجِوین می دانند. در طول سده ها، هنرمندان چینی اعم از شاعران، خوشنویسان، نگارگران و حتی باغبانان از مطالب این کتاب برای کارهای خود الهام گرفته اند. تأثیر آن از آسیای شرقی نیز فراتر رفته و یکی از کتاب هایی است که به بیشترین زبان ها برگردان شده است.
دائو دِه جینگ دربردارنده نزدیک به ۵۰۰۰ کاراکتر در ۸۱ فصل کوتاه چندخطی ( جّانگ 章 ) است. کتاب دارای دو بخش است؛ بخش اول آن دائو جینگ ( 道經، از فصل ۱ تا ۳۷ ) عمدتاً به مابعدالطبیعه و بخش دوم آن دِه جینگ ( 德經، از فصل ۳۸ تا ۸۱ ) به تدبیر مُلک و نفس می پردازد. درونمایه کلی کتاب حکمت ذوقی و عرفانی است.
محور تعالیم دائو دِه جینگ بر «دائو» است یعنی «حقیقت همه حقائق» و «مبدأ همه مبادی». کلمهٔ «دائو» را از آنجایی که به امری تعریف ناشدنی اشاره دارد، همیشه ترجمه ناشده رها می کنند. «دائو» را آنجا که ترجمه کرده اند، معمولاً به «راه» برگردانده اند. به نزدیکِ لائو دْزی اصطلاح «دائو»، به راه یا روش محدود نیست، بلکه «علّت متعالی اولی» است: «یگانگی ازلی»، امر غیرقابل وصف، بی زمان، مبداءِ همه جاییِ گیتی، آنکه جهان را برپا می دارد بی آنکه از خود چیزی خرج کند، آنکه جهان را نگاه می دارد و مهار آن را به دست دارد. [ ۲]
لائودْزی راجع به «شِّنگ ژِن» یا «انسان مقدس» یا «انسان فرهمند» یا در عرفی ترین ترجمه ها «انسان فرزانه»[ یادداشت ۲] سخن می گوید. این مفهوم یکی از مفاهیم کلیدی جهان بینی فلسفی او است و بدین ترتیب نقش بسیار مهمی را در تفکر او ایفا می کند. «انسان مقدس» کسی است که به عالی ترین مرتبهٔ شهود حق نائل آمده باشد، تا حدی که با آن کاملاً وحدت یافته باشد و بر همین اساس هم در این جهان رفتار کنند یعنی براساس مقتضیات حق که او را در خود ساری می یابد. خلاصه مطلب آنکه او تجسم انسانی حق است. [ ۳] جالب است در این پیوند گفته شود که در دائو دِه جینگ از انسان مقدس به عنوان حاکم کشور یا شاه سخن رفته و این ترادف ( قدیس = شاه ) به گونه صورت بسته گویی که عرف عام آن را چنین می شمرده و مسئله مسلم بوده است. [ ۴]
wiki: دائو ده جینگ