دئنا یا دین یا ایزدبانو دین، در آیین زرتشت و اساطیر ایرانی، نمود وجدان است و آدمی را توان آن می بخشد که راه اهورایی را پیگیری کند.
دین ( دِاِنا ) بر پل چینوَد کردار نیکان را به سان دختری زیبارو به پیشواز روان آنان می برد و بدکرداری ناپاکان را به سان عجوزه ای هراسناک. او خدای بانوی راه و سفر نیز هست. دئنا یک مفهوم زرتشتی است که نشانگر بینش و وحی می باشد، و از این رو آن را، نمایندهٔ «وجدان» یا «دین»، به شمار آورده اند. دئنا همچنین، نمایانگر نوعی الوهیت نیز در نظر گرفته شده و نام یکی از ایزدان آئین زرتشت نیز، محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
به روایت پورداوود، دین در ردیف سایر قوای باطنی آدمی، زیبایی روحانی و ایزدی و تشخص معنوی وی است و آن را آغاز و انجامی نیست.
گل ویژهٔ ایزد دین، گل صد برگ است.
کلمه دین در اوستا به صورت دئنا آمده است و برگرفته از واژهٔ دا به معنای اندیشیدن و شناختن می باشد. ضمناً واژهٔ دهی نیز در سانسکریت از همین ماده است.
دئنا یک اسم زنانه است که ترجمه آن به معنای «آنچه که دیده یا مشاهده می شود»، می باشد. در کتاب «دین زرتشتی: مقدمه ای بر ایمان باستانی»، پیتر کلارک نشان داده است که این اصطلاح ممکن است با ریشه اوستایی «ده» یا «دی»، به معنای «به دست آوردن درک و فهم»، پیوند داشته باشد.
در اصطلاحات زبان اوستایی، واژهٔ سه سیلابی دائنا در اوستایی گاتیک ( مربوط به گاتها ) ، و واژهٔ دو سیلابی دنا در اوستایی جوانتر، تداوم یافته اند تا به صورت کلمهٔ دن به فارسی میانه راه یافته اند، درحالی که معنای اوستایی این کلمه نیز همچنان حفظ گردیده است.
مفهوم دئنا در گاتها، که مجموعه ای از هفده سروده هستند که توسط زرتشت سروده شده اند، ذکر شده است. به نظر می رسد که از دئنا هم در گاتهای اهوناوائیتی و هم در گاتهای اوشتاوائیتی یاد شده است، و در هر دوی آنها، دئنا به نحوی از انحاء به پاداشی که مؤمنان در زندگی پس از مرگ دریافت خواهند کرد، وابسته دانسته شده است. با این حال، منابع مرتبط با دئنا به گاتها محدود می باشند، واین امر، ابهامات زیادی را در مورد طبیعت این مفهوم، باقی می گذارد.
بعد از نوشته های اوستایی، به توصیف مفهوم دئنا، بیشتر در منابعی همچون وندیداد برخورد می کنیم. وندیداد، دئنا را به صورت یک سایکوپمپ ( هدایت کنندهٔ ارواح ) به تصویر کشیده است، که ارواح خوب و خالص را به سرمنزل نغمه ها و ترانه ها، که همان بهشت زرتشتی است، هدایت می کند، در حالی که همو ارواح ستمکار را به سرمنزل دروغ، که جهنم یا محل عذاب کشیدن است، رهنمون می شود. دئنا، به شکل زنی ترسیم شده که لباسی فاخر و عالی با دوخت ظریف و ریز بر تن دارد و چند سگ نیز، او را همراهی می کنند.
دین ( دِاِنا ) بر پل چینوَد کردار نیکان را به سان دختری زیبارو به پیشواز روان آنان می برد و بدکرداری ناپاکان را به سان عجوزه ای هراسناک. او خدای بانوی راه و سفر نیز هست. دئنا یک مفهوم زرتشتی است که نشانگر بینش و وحی می باشد، و از این رو آن را، نمایندهٔ «وجدان» یا «دین»، به شمار آورده اند. دئنا همچنین، نمایانگر نوعی الوهیت نیز در نظر گرفته شده و نام یکی از ایزدان آئین زرتشت نیز، محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
به روایت پورداوود، دین در ردیف سایر قوای باطنی آدمی، زیبایی روحانی و ایزدی و تشخص معنوی وی است و آن را آغاز و انجامی نیست.
گل ویژهٔ ایزد دین، گل صد برگ است.
کلمه دین در اوستا به صورت دئنا آمده است و برگرفته از واژهٔ دا به معنای اندیشیدن و شناختن می باشد. ضمناً واژهٔ دهی نیز در سانسکریت از همین ماده است.
دئنا یک اسم زنانه است که ترجمه آن به معنای «آنچه که دیده یا مشاهده می شود»، می باشد. در کتاب «دین زرتشتی: مقدمه ای بر ایمان باستانی»، پیتر کلارک نشان داده است که این اصطلاح ممکن است با ریشه اوستایی «ده» یا «دی»، به معنای «به دست آوردن درک و فهم»، پیوند داشته باشد.
در اصطلاحات زبان اوستایی، واژهٔ سه سیلابی دائنا در اوستایی گاتیک ( مربوط به گاتها ) ، و واژهٔ دو سیلابی دنا در اوستایی جوانتر، تداوم یافته اند تا به صورت کلمهٔ دن به فارسی میانه راه یافته اند، درحالی که معنای اوستایی این کلمه نیز همچنان حفظ گردیده است.
مفهوم دئنا در گاتها، که مجموعه ای از هفده سروده هستند که توسط زرتشت سروده شده اند، ذکر شده است. به نظر می رسد که از دئنا هم در گاتهای اهوناوائیتی و هم در گاتهای اوشتاوائیتی یاد شده است، و در هر دوی آنها، دئنا به نحوی از انحاء به پاداشی که مؤمنان در زندگی پس از مرگ دریافت خواهند کرد، وابسته دانسته شده است. با این حال، منابع مرتبط با دئنا به گاتها محدود می باشند، واین امر، ابهامات زیادی را در مورد طبیعت این مفهوم، باقی می گذارد.
بعد از نوشته های اوستایی، به توصیف مفهوم دئنا، بیشتر در منابعی همچون وندیداد برخورد می کنیم. وندیداد، دئنا را به صورت یک سایکوپمپ ( هدایت کنندهٔ ارواح ) به تصویر کشیده است، که ارواح خوب و خالص را به سرمنزل نغمه ها و ترانه ها، که همان بهشت زرتشتی است، هدایت می کند، در حالی که همو ارواح ستمکار را به سرمنزل دروغ، که جهنم یا محل عذاب کشیدن است، رهنمون می شود. دئنا، به شکل زنی ترسیم شده که لباسی فاخر و عالی با دوخت ظریف و ریز بر تن دارد و چند سگ نیز، او را همراهی می کنند.
