د استیل

دِ استَیْل (De Stijl)
(در هلندی به معنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در ۱۹۱۷ در هلند پا گرفت. اعضای آن، به قصد تلفیق نقاشی و طراحی در یک دستگاه منسجم واحد، سبک خشکی را براساس شکل های هندسیِ ساده و رنگ های اصلی پدید آوردند. پیت موندریان۱، نقاش انتزاع گرا۲، سرشناس ترین، و تئو وان دوزبورخ۳ نظریه پرداز و سخنگوی اصلی آنان بود؛ با درگذشتِ وان دوزبورخ در ۱۹۳۱، عملاً عمر مکتب دِ استیل نیز به آخر رسید. آنان به دنبال قوانین تعادل و هماهنگی بودند، به گونه ای که بتوانند بر حیات، اجتماع و نیز هنر قابل اطلاق باشند. در دهۀ ۱۹۳۰ نفوذ این مکتب در معماری و طراحی عمیقاً احساس شد. معمارانی همچون والتر گروپیوس۴ و لوکوربوزیه۵، شیفتۀ جامعیّت و سادگی فوق العاده آن شدند، و دروس مدرسۀ باوهاوس۶ از آن تأثیر پذیرفت. این گروه نشریه ای نیز با نام دِ استَیْل۷ منتشر کرد که از ۱۹۱۷ تا ۱۹۳۱ دوام آورد. این مکتب را، براساس نام جزوه ای که نقاشان در ۱۹۲۰ در پاریس انتشار دادند، «نئوپلاستی سیسم۸» هم نامیده اند. پیت موندریان؛ تئو وان دوزبورخ، نقاش و طراح و نویسنده؛ یاکوبوس آود۹ (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳)، معمار؛ و خریت ریت وِلت۱۰ (۱۸۸۸ـ۱۹۶۴)، معمار و طراح، از سرآمدان آن بودند.
Piet MondrianabstractTheo van DoesburgWalter GropiusLe CorbusierBauhausDe StijlNeo-PlasticismJacobus OudGerrit Rietveld