خیمنس خوان رامون

دانشنامه آزاد فارسی

خیمِنِس، خوان رامون (۱۸۸۱ـ۱۹۵۸)(Jimenez, Juan Ramon)
خیمِنِس، خوان رامون
شاعر تغزلی اسپانیایی، زادۀ اندلس. در جریان جنگ داخلی، اسپانیا را ترک کرد و در پوئرتو ریکو در تبعید به سر برد. آثار عارفانه و عالمانه اش عبارت اند از غزل های معنوی (۱۹۱۵)، یادداشت های روزانۀ شاعری تازه داماد (۱۹۱۶)، و خدای مطلوب و طالب. در ۱۹۵۶ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. نخستین شعرهای خود را با الهام از سمبلیست های فرانسوی سرود که ویژگی آن ها شکوهمندیِ کلامی است که در غزل های معنوی به اوج خود می رسد. ازدواج و سفری دریایی در ۱۹۱۶ زبان شعری او را اساساً دگرگون کرد و شعرش از آن پس با سادگی در شکل و واژگان و نوعی عرفان فزایندۀ افلاطونی متمایز شد، به ویژه در یادداشت های روزانۀ شاعری تازه داماد،سنگ و آسمان (۱۹۱۹)، و فصل تمام (۱۹۴۶). در سفر دریایی واپسین سال های عمرش، خدا به مثابۀ «وجدان» تحقق یافتۀ انسان برای او آشکار شد و دو کتاب تأثیرگذار، هرچند پیچیده را، به نام های جانور اعماق و خدای مطلوب و طالب (۱۹۴۹) نوشت؛ خیمنس با کتاب پلاترو و من (۱۹۱۴)، داستان جالب سفرهای مردی با خرش، مشهور شد.

پیشنهاد کاربران