خیزش رور ( آلمانی: Ruhraufstand ) یا خیزش مارس ( آلمانی: Märzaufstand ) یک خیزش توسط کارگران با گرایش چپ بود که در ماه مارس سال ۱۹۲۰ در منطقه رور جمهوری وایمار رخ داد. این حرکت در ابتدا با هدف حمایت از اعتصاب سراسری که اعضا سوسیال دموکرات دولت وایمار، اتحادیه ها و دیگر احزاب جهت مقابله با کودتای کاپ در ۱۳ مارس ۱۹۲۰ میلادی داده بودند آغاز شد.
... [مشاهده متن کامل]
کمونیست ها و دیگر سوسیالیست های رور از پیش برنامه قبضه کردن قدرت سیاسی توسط دیکتاتوری پرولتاریا در هنگام رخ دادن یک اعتصاب سراسری را داشتند. اما با شکست کودتای کاپ، دولت آلمان واحدهایی از ارتش و گروه دست راستی فرای کور را جهت سرکوب خیزش اعزام داشت. در آن هنگام بازوی نظامی خیزش که به ارتش سرخ رور معروف بود ۵۰٬۰۰۰ نیرو داشت. سرکوب خیزش همراه با خشونت و اعدام فراقانونی بود و تخمین زده می شود ۱۶۰۰ نفر در اثر این درگیری ها کشته شدند.
با اجرایی شدن پیمان ورسای در ۱۰ ژانویه ۱۹۲۰ دولت آلمان باید تعداد نفرات ارتش را به شدت کاهش داده و گروه های شبه نظامی مانند فرای کور هم باید منحل می شدند. بر همین اساس وزیر دفاع وقت آلمان گوستاو نسکه فرمان انحلال واحدهای فری کور را صادر نمود.
بلندپایه ترین ژنرال ارتش آلمان به نام والتر فون لوتویتس از این دستور سرپیچی نمود و به همراه بخش هایی از نیروهای نظامی و واحدهای فری کور کودتای کاپ را جهت براندازی دولت و بازگشت سلطنت آغاز کرد. در ۱۳ مارس ۱۹۲۰ واحدهای فری کور به فرماندهی لوتویتس به سمت برلین حرکت کرده و ضمن اشغال شهر، ولفگانگ کاپ را به عنوان صدراعظم منصوب کرده و خواستار بازگشت سلطنت شدند. وزیر دفاع برای برقراری دوباره نظم به هانس فن زکت را که آن زمان فرمانده دفتر نیروها بود مأمور نمود تا با کمک ارتش کودتا را سرکوب نمایند اما فن زکت و دیگر افسران به استثنا والتر راینهارت از این فرمان سرپیچی نمودند و دولت مجبور شد از برلین فرار کند.
علی رغم وضعیت پیش آمده بخش اداری با دولت کودتا همکاری نمی نمود و دولت کاپ نمی توانست به نحو مناسب کار کند. در همان روز کودتا اعضا سوسیال دموکرات دولت به همراه اتو ولس رهبر حزب سوسیال دموکرات آلمان فراخوان اعتصاب سراسری برای فلج کردن دولت کودتا را صادر کردند. این درخواست با همراهی فدراسیون عمومی اتحادیه صنفی آلمان به رهبری کارل لیگین و دیگر اتحادیه های کارگری و صنفی همراه شد که نهایتاً با به اعتصاب کشاندن ۱۲ میلیون کارگر موجبات فروپاشی دولت کودتا را در ۱۷ مارس فراهم آورد.
... [مشاهده متن کامل]
کمونیست ها و دیگر سوسیالیست های رور از پیش برنامه قبضه کردن قدرت سیاسی توسط دیکتاتوری پرولتاریا در هنگام رخ دادن یک اعتصاب سراسری را داشتند. اما با شکست کودتای کاپ، دولت آلمان واحدهایی از ارتش و گروه دست راستی فرای کور را جهت سرکوب خیزش اعزام داشت. در آن هنگام بازوی نظامی خیزش که به ارتش سرخ رور معروف بود ۵۰٬۰۰۰ نیرو داشت. سرکوب خیزش همراه با خشونت و اعدام فراقانونی بود و تخمین زده می شود ۱۶۰۰ نفر در اثر این درگیری ها کشته شدند.
با اجرایی شدن پیمان ورسای در ۱۰ ژانویه ۱۹۲۰ دولت آلمان باید تعداد نفرات ارتش را به شدت کاهش داده و گروه های شبه نظامی مانند فرای کور هم باید منحل می شدند. بر همین اساس وزیر دفاع وقت آلمان گوستاو نسکه فرمان انحلال واحدهای فری کور را صادر نمود.
بلندپایه ترین ژنرال ارتش آلمان به نام والتر فون لوتویتس از این دستور سرپیچی نمود و به همراه بخش هایی از نیروهای نظامی و واحدهای فری کور کودتای کاپ را جهت براندازی دولت و بازگشت سلطنت آغاز کرد. در ۱۳ مارس ۱۹۲۰ واحدهای فری کور به فرماندهی لوتویتس به سمت برلین حرکت کرده و ضمن اشغال شهر، ولفگانگ کاپ را به عنوان صدراعظم منصوب کرده و خواستار بازگشت سلطنت شدند. وزیر دفاع برای برقراری دوباره نظم به هانس فن زکت را که آن زمان فرمانده دفتر نیروها بود مأمور نمود تا با کمک ارتش کودتا را سرکوب نمایند اما فن زکت و دیگر افسران به استثنا والتر راینهارت از این فرمان سرپیچی نمودند و دولت مجبور شد از برلین فرار کند.
علی رغم وضعیت پیش آمده بخش اداری با دولت کودتا همکاری نمی نمود و دولت کاپ نمی توانست به نحو مناسب کار کند. در همان روز کودتا اعضا سوسیال دموکرات دولت به همراه اتو ولس رهبر حزب سوسیال دموکرات آلمان فراخوان اعتصاب سراسری برای فلج کردن دولت کودتا را صادر کردند. این درخواست با همراهی فدراسیون عمومی اتحادیه صنفی آلمان به رهبری کارل لیگین و دیگر اتحادیه های کارگری و صنفی همراه شد که نهایتاً با به اعتصاب کشاندن ۱۲ میلیون کارگر موجبات فروپاشی دولت کودتا را در ۱۷ مارس فراهم آورد.
