[ویکی اهل البیت] «خیرخواهی» با «نصیحت» هم معناست و نصیحت یعنی درخواست عمل یا سخنی که مصلحتِ کننده آن کار و گوینده آن سخن را در پی داشته باشد یا دعوت به آنچه که صلاح مخاطب در آن باشد و نهی از چیزی که تباهی و فساد در پی دارد. بنابراین، ناصح و خیرخواه کسی است که به کردار و گفتار نیک راهنمایی کند.
خرد انسان با کم ترین توجه درمی یابد که انسان های عاقل و باتجربه بایستی اندیشه صائب و تجربیات اندوخته خویش را بدون کم ترین شائبه در اختیار همنوعان خود گذارند، از سوی دیگر مخاطبان را ملزم می داند که اندیشه و تجربه خردمندان را بکار گیرند تا به سعادت و خوشبختی نایل آیند وگرنه در دیدگاه امیرمؤمنان صلوات اللّه علیه اجتماعی که فاقد «نصیحت گر» و «نصیحت پذیر» باشد، فاقد خیر و نیکی است: «لاخَیْرَ فی قَوْمٍ لَیْسُوا بِناصِحینَ وَلا یُحِبُّونَ النَّاصِحینَ؛ در مردمی که ناصح نباشد و ناصحان را دوست نداشته باشند، خیری نیست».
بدون تردید کسی که در برابر خیرخواهی دیگران، بی تفاوتی نشان دهد یا به جای پذیرش نصیحت ناصح، در برابر او جبهه گیری کند هرگز به موفقیت نخواهد رسید و طعم تلخ شکست را خواهد چشید همان امام فرمود: «لَمْ یُوَفَّقْ مَنِ اسْتَحْسَنَ الْقَبیحَ وَاعْرَضَ عَنْ قَوْلِ النَّصیحِ؛ کسی که زشتی را نیکو شمارد و سخن نصیحت گر را نپذیرد، موفق نخواهد شد».
دانشمندان و آگاهان نیز اگر از خیرخواهی امتناع ورزند و دیگران را راهنمایی نکنند، دچار لغزش شده؛ خیانت پیشه کرده اند.
امام باقر علیه السلام می فرماید: «الْعُلَماءُ فی انْفُسِهِمْ خانَةٌ انْ کَتَمُوا النَّصیحَةَ؛ دانشمندان، اگر نصیحت را پنهان دارند، خود خائنند».
بر این اساس، هم بر آگاهان و مجربان فرض است که نسبت به جامعه خیرخواهی کنند و راه را از چاه نشان دهند و هم بر نصیحت شوندگان لازم است نصیحت خیرخواهان را به گوش گیرند و بکار بندند. همان امام همام پیرامون گروه نخست فرمود: «یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَی الْمُؤْمِنِ النَّصیحَةُ؛ خیرخواهی مؤمن بر مؤمن، واجب است».
و امام علی علیه السلام به گروه دیگر فرمود: «اجْتَلِبُوا النَّصیحَةَ مِمَّنْ اهْداها الَیْکُمْ وَ اعْقِلُوها عَلی انْفُسِکُمْ؛ نصیحت را از کسی که آن را به شما هدیه می کند، بپذیرید و آن را بر خود لازم شمارید».
خرد انسان با کم ترین توجه درمی یابد که انسان های عاقل و باتجربه بایستی اندیشه صائب و تجربیات اندوخته خویش را بدون کم ترین شائبه در اختیار همنوعان خود گذارند، از سوی دیگر مخاطبان را ملزم می داند که اندیشه و تجربه خردمندان را بکار گیرند تا به سعادت و خوشبختی نایل آیند وگرنه در دیدگاه امیرمؤمنان صلوات اللّه علیه اجتماعی که فاقد «نصیحت گر» و «نصیحت پذیر» باشد، فاقد خیر و نیکی است: «لاخَیْرَ فی قَوْمٍ لَیْسُوا بِناصِحینَ وَلا یُحِبُّونَ النَّاصِحینَ؛ در مردمی که ناصح نباشد و ناصحان را دوست نداشته باشند، خیری نیست».
بدون تردید کسی که در برابر خیرخواهی دیگران، بی تفاوتی نشان دهد یا به جای پذیرش نصیحت ناصح، در برابر او جبهه گیری کند هرگز به موفقیت نخواهد رسید و طعم تلخ شکست را خواهد چشید همان امام فرمود: «لَمْ یُوَفَّقْ مَنِ اسْتَحْسَنَ الْقَبیحَ وَاعْرَضَ عَنْ قَوْلِ النَّصیحِ؛ کسی که زشتی را نیکو شمارد و سخن نصیحت گر را نپذیرد، موفق نخواهد شد».
دانشمندان و آگاهان نیز اگر از خیرخواهی امتناع ورزند و دیگران را راهنمایی نکنند، دچار لغزش شده؛ خیانت پیشه کرده اند.
امام باقر علیه السلام می فرماید: «الْعُلَماءُ فی انْفُسِهِمْ خانَةٌ انْ کَتَمُوا النَّصیحَةَ؛ دانشمندان، اگر نصیحت را پنهان دارند، خود خائنند».
بر این اساس، هم بر آگاهان و مجربان فرض است که نسبت به جامعه خیرخواهی کنند و راه را از چاه نشان دهند و هم بر نصیحت شوندگان لازم است نصیحت خیرخواهان را به گوش گیرند و بکار بندند. همان امام همام پیرامون گروه نخست فرمود: «یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَی الْمُؤْمِنِ النَّصیحَةُ؛ خیرخواهی مؤمن بر مؤمن، واجب است».
و امام علی علیه السلام به گروه دیگر فرمود: «اجْتَلِبُوا النَّصیحَةَ مِمَّنْ اهْداها الَیْکُمْ وَ اعْقِلُوها عَلی انْفُسِکُمْ؛ نصیحت را از کسی که آن را به شما هدیه می کند، بپذیرید و آن را بر خود لازم شمارید».
wikiahlb: خیرخواهى