خیبت
لغت نامه دهخدا
خیبة. [ خ َ ب َ ] ( ع مص ) ناامید گردیدن. || زیان کار شدن. || کافر و ناسپاس گردیدن. || نرسیدن بمطلوب. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خیبة. [ خ َ ب َ ] ( ع اِمص ) نومیدی. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
- امثال :
الهیبة خیبة ؛ چون بترسی بنومیدی بازگردی. ( منتهی الارب ).
- خیبة لزید ؛ دعای بد است مر زید را. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. زیان کاری.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید