خیابان زنده

در طراحی شهری، خیابان زنده، خیابان سرزنده یا خیابان زندگی ( به انگلیسی:living street ) خیابانی است که به نفع عابران پیاده و دوچرخه سواران طراحی شده است. خیابان های سرزنده همچنین به عنوان فضاهای اجتماعی عمل می کنند و به کودکان اجازه می دهند بازی کنند و تعاملات اجتماعی را در مقیاس انسانی، ایمن و قانونی تشویق کنند. این جاده ها هنوز برای استفاده وسایل نقلیه موتوری در دسترس هستند. با این حال، هدف طراحی آنها کاهش سرعت و تسلط حمل و نقل موتوری است. این اغلب با استفاده از رویکرد استفاده از فضای مشترک، با کاهش بسیار مرزبندی بین ترافیک وسیله نقلیه و عابران پیاده به دست می آید. پارک خودرو نیز ممکن است به محل های تعیین شده محدود شود. این اصول طراحی خیابان برای اولین بار در هلند و در دهه ۱۹۷۰ میلادی رایج شد و کلمه هلندی «woonerf» ( محوطه های مسکونی ) اغلب به عنوان مترادفی برای خیابان های سرزنده استفاده می شود.
خیابان سرزنده نقش خیابان را با بازنگری در هدفش و اینکه به چه کسی خدمت می کند، دوباره تجسم می کند. در صورت اجرا، خیابان ممکن است مکانی خنک تر، ایمن تر، پیاده راهورتر و جذاب تر باشد. همچنین چنین خیابان هایی سلامت رفاه کاربر را ارتقا می دهند. [ ۱] این نوع خیابان می تواند به عنوان یک فضای تفریحی برای محله عمل کند و کیفیت هوا را از طریق کاهش انتشار کربن و سایر آلاینده های هوا بهبود بخشد و همچنین کمیت و کیفیت آب را بهبود دهد. خیابان های سرزنده می توانند از طریق مدیریت آب طوفانی و استفاده مجدد از فرسایش و سیل جلوگیری کنند. [ ۲] این خیابان ها سه ویژگی اصلی دارند: سبز بودن، خنک بودن و کامل بودن. [ ۳]
همه گیری COVID - 19 پیشنهادهایی را برای تغییر بنیادی در سازمان شهرها ایجاد کرد. مانند مانیفست سازماندهی مجدد شهر پس از COVID19 که در بارسلونا منتشر شد و توسط ۱۶۰ دانشگاه و ۳۰۰ معمار امضا شد. پیاده راه سازی در کل شهر، حمل ونقل مبتنی بر دوچرخه و حمل ونقل عمومی کارآمد و وارونگی مفهوم پیاده رو از عناصر کلیدی این مانیفست است. [ ۴] [ ۵] [ ۶]