خویشتن خویش

لغت نامه دهخدا

خویشتن خویش. [ خوی / خی ت َ ن ِ خوی / خی ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نفس خود :
با خردومند بیوفا بود این بخت
خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت.

رودکی.

بر خرد خویش بر ستم نتوان کرد
خویشتن خویش را دژم نتوان کرد.

عنصری.

ورچه گرانسنگی با بی خرد
خویشتن خویش سبکبار کن.

ناصرخسرو.

- امثال :
خویشتن خویش را بیاب چو مردان .

نفس خود

ذات وجوهره
نفس