خویسان نامی است عمومی برای گروه های قومی جنوب آفریقا، که ویژگی های فیزیکی و زبانی مشترکی متمایز از اکثریت بانتو دارند. [ ۲] از حیث فرهنگی، خویسان ها به دو دسته شکارچی - گردآورنده ( سان یا بوشمن ) و دامدار ( خوی خوی یا خوی ) تقسیم می شوند. سان ها ساکنان اولیه جنوب آفریقا بوده اند تا آنکه مهاجرت رو به جنوب بانتوها از مناطق مرکزی و شرقی آفریقا منجر به جایگزینی خوی خوی ها و سان ها توسط کشاورزان بانتو به عنوان جمعیت غالب شد. گله داران خوی خویی ظاهراً اندکی پیش از بانتوها به آفریقای جنوبی رسیده اند و در طول زمان، برخی از آن ها دامداری را رها کرده و به احتمال زیاد به دلیل آب و هوای خشک، به اقتصاد شکارچی - گردآورندهٔ سان ها روی آورده اند و در حال حاضر سان در نظر گرفته می شوند. به طور مشابه، بعدها بانتوهای Damara کشاورزی را رها کرده و اقتصاد خوی خویی را پیش گرفتند. امروزه جمعیت زیادی از خویسان ها در مناطق صحرایی وسیعی، به ویژه در بیابان کالاهاری باقی مانده اند.
دیگر لغاتی که برای توصیف مردم خویسان استفاده می شود بوشمن، ( اشاره به مردم سان ) و هاتنتات ( اشاره به خوی خوی ها ) هستند. عبارت اول در حال حاضر در کشورهای متعددی ترجیح داده می شود اما از سوی برخی دیگر منسوخ در نظر گرفته می شود. لغت دومی عموماً موهن در نظر گرفته می شود و دیگر استفاده نمی شود. [ ۳]
از لحاظ جسمی خویسان ها، با قامت های کوتاه خود ( ۱۴۹ - ۱۶۳ سانتی متر ) ، پوست قهوه ای مسی، موی وزوزی، استخوان گونه برجسته و چشم های بادامی کاملاً از اکثریت سیاهپوست جمعیت آفریقا متمایز هستند. آن ها دارای پاهای نسبتاً بلند و ماهیچه های شکم بلند هستند و این ویژگیها به شدت آن ها را از مردمان بانتو و پیگمی ( کوتاه قدان ) اطراف که عضلات شکم کوتاه و تاندون بلند دارند متمایز می کند.
از همان دوران ابتدایی عصر حجر، فرهنگ های شکارچی - گردآورنده با نام Sangoan مناطقی از جنوب آفریقا را که بارش سالانه آن ها کمتر از یک متر ( ۱۰۰۰ میلیمتر ) بود اشغال کرده بودند، [ ۴] و اسکلت های باقی مانده از Sangoanهای باستان شبیه مردم سان و خوخویی امروزی هستند. این مردمان جنوب آفریقا در اواخر عصر سنگ نیاکان خویسان های ساکن صحرای کالاهاری هستند. به احتمال زیاد به دلیل عدم وجود حیواناتی که قابلیت رام شدن داشتند، خویسان ها کشاورزی یا حیوانات اهلی نداشتند تا اینکه چند صد سال پیش آن ها حیوانات اهلی مانند گاو و گوسفند را از بانتوها گرفتند. [ ۵] بانتوها، که دارای کشاورزی پیشرفته و تکنولوژی فلزکاری ( توسعه یافته در غرب آفریقا از حداقل ۲۰۰۰ پیش از میلاد ) بودند، بعد از مواجه با خویسان ها از آن ها پیشی گرفتند و همچنین با آن ها درآمیختند تا جایی که تبدیل به نیروی غالب جنوب غربی آفریقا شدند و این برتری ادامه پیدا کرد تا آنکه در سال ۱۶۴۲ هلندی ها وارد منطقه شدند. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدیگر لغاتی که برای توصیف مردم خویسان استفاده می شود بوشمن، ( اشاره به مردم سان ) و هاتنتات ( اشاره به خوی خوی ها ) هستند. عبارت اول در حال حاضر در کشورهای متعددی ترجیح داده می شود اما از سوی برخی دیگر منسوخ در نظر گرفته می شود. لغت دومی عموماً موهن در نظر گرفته می شود و دیگر استفاده نمی شود. [ ۳]
از لحاظ جسمی خویسان ها، با قامت های کوتاه خود ( ۱۴۹ - ۱۶۳ سانتی متر ) ، پوست قهوه ای مسی، موی وزوزی، استخوان گونه برجسته و چشم های بادامی کاملاً از اکثریت سیاهپوست جمعیت آفریقا متمایز هستند. آن ها دارای پاهای نسبتاً بلند و ماهیچه های شکم بلند هستند و این ویژگیها به شدت آن ها را از مردمان بانتو و پیگمی ( کوتاه قدان ) اطراف که عضلات شکم کوتاه و تاندون بلند دارند متمایز می کند.
از همان دوران ابتدایی عصر حجر، فرهنگ های شکارچی - گردآورنده با نام Sangoan مناطقی از جنوب آفریقا را که بارش سالانه آن ها کمتر از یک متر ( ۱۰۰۰ میلیمتر ) بود اشغال کرده بودند، [ ۴] و اسکلت های باقی مانده از Sangoanهای باستان شبیه مردم سان و خوخویی امروزی هستند. این مردمان جنوب آفریقا در اواخر عصر سنگ نیاکان خویسان های ساکن صحرای کالاهاری هستند. به احتمال زیاد به دلیل عدم وجود حیواناتی که قابلیت رام شدن داشتند، خویسان ها کشاورزی یا حیوانات اهلی نداشتند تا اینکه چند صد سال پیش آن ها حیوانات اهلی مانند گاو و گوسفند را از بانتوها گرفتند. [ ۵] بانتوها، که دارای کشاورزی پیشرفته و تکنولوژی فلزکاری ( توسعه یافته در غرب آفریقا از حداقل ۲۰۰۰ پیش از میلاد ) بودند، بعد از مواجه با خویسان ها از آن ها پیشی گرفتند و همچنین با آن ها درآمیختند تا جایی که تبدیل به نیروی غالب جنوب غربی آفریقا شدند و این برتری ادامه پیدا کرد تا آنکه در سال ۱۶۴۲ هلندی ها وارد منطقه شدند. [ ۶]
wiki: خویسان