پشت او خوه سیاه خواه سپید.
سنائی.
خط بمن انداخت و گفت خوه برو خوه نی کشت چراغ امید من بیکی پف.
سوزنی.
نی نی هوس است این همه اندر سر چاکراینک دل و جانم تو خوهی ساز و خوهی سوز.
سوزنی.
خوه اسب وفا زین کن و زی مهر رهی تازخوه تیغ جفا آخته کن کین رهی توز.
سوزنی.
گرمی بخوهی کشت چه امروز و چه فرداور داد خوهی داد چه فردا و چه امروز.
سوزنی.
گفتم نخوهم که گفت خواهم اندر ره او هزار ره شعر.
سوزنی.
شد معلق دلم بخدمت اومیخوهم تا شود معلق تر.
سوزنی.
خوه. [ خ َوْه ْ ] ( اِ ) عرق که از انسان و دیگر حیوانات بیرون می آید. خوی. ( ناظم الاطباء ).
خوه. ( اِ ) گیاهی که در میان گندم زار روید و گندم را زیان رساند. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). || خواهر. || اخت. ( ناظم الاطباء ).
خوه. [ خ َ وَ / وِ] ( اِمص ) خبه. خفه. فشردگی گلو. ( ناظم الاطباء ). خَبَک. اخناق. ( یادداشت مؤلف ). || ( ص ) گلو فشرده. || ( اِ ) خدمتکار. نوکر. || دره تنگ میان دو کوه یا دو تپه. ( ناظم الاطباء ).