خوشگوی

لغت نامه دهخدا

خوشگوی. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( نف مرکب ) خوش سخن. خوش زبان. خوشگو : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. ( ترجمه طبری بلعمی ).
تا ز بر سرو کند گفتگوی
بلبل خوشگوی به آواز زار.
منوچهری.
تو بدو گوی که ای بلبل خوشگوی میاز.
منوچهری.
کاحسنت زهی ندیم خوشگوی
آزادترین نسیم خوشبوی.
نظامی.
عشرت خوش است و بر طرف جوی خوشتراست
می بر سماع بلبل خوشگوی خوشتر است.
سعدی ( بدایع ).
ای گل خوشبوی من یاد کنی بعد ازین
سعدی بیچاره بود بلبل خوشگوی من.
سعدی ( بدایع ).
خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد
لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآید.
سعدی.
مردی ظریف و خوشگوی بود. ( ترجمه محاسن اصفهان ).
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست
تا بقول و غزلش ساز نوایی بکنیم.
حافظ.

فرهنگ فارسی

خوش سخن خوش زبان
( خوشگو ی ) ( صفت ) ۱ - خوش زبان خوش کلام . ۲ - فصیح زبان آور.

پیشنهاد کاربران

بپرس