خوش گو

لغت نامه دهخدا

خوشگو. [ خوَش ْ / خُش ْ] ( نف مرکب ) خوش سخن. خوش گفتار. خوشگوی :
کز او خوشگوتری در لحن و آواز
ندید این چنگ پشت ارغنون ساز.

نظامی.

بساز ای مطرب خوشخوان خوشگو
بشعر فارسی صوت عراقی.

حافظ.

۱. = خوش زبان
۲. = خوش آواز

کسی که حرف های خوب می زند.