یکی پای کوب و دگر چنگ زن
سدیگر خوش آواز و انده شکن.
فردوسی.
بیارید گویا منادی گری خوش آواز وز نامداران سری.
فردوسی.
برفتی خوش آواز گوینده ای خردمند و درویش جوینده ای.
فردوسی.
مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان. ( تاریخ بیهقی ).چو در سبزکله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.
ناصرخسرو.
ز گنبد چو یک رکن گردد خراب خوش آواز را ناخوش آید جواب.
نظامی.
زآن هر دو بریشم خوش آوازبرساز بسی بریشم ساز.
نظامی.
مرغ ز داود خوش آوازترگل ز نظامی شکراندازتر.
نظامی.
سدیگر خوش آوازی و بانگ رودکه از زهره خوشتر سراید سرود.
نظامی.
مغنی بیا چنگ را ساز کن بگفتن گلو را خوش آواز کن.
نظامی.
ای دریغا مرغ خوش آواز من ای دریغا همدم و همراز من.
مولوی.
چهارم خوش آوازی که بحنجره داودی آب را از جریان... بازدارد. ( گلستان ). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی. ( گلستان ).بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی.
سعدی.
روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.
سعدی.
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم.
حافظ.
- ناخوش آواز ؛ کریه الصوت. بدصوت : ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. ( گلستان ).خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.
سعدی.
|| نرم سخن. ملایم گوی. ( یادداشت بخط مؤلف ) : چو بشنید بهرام ازاو بازگشت
که بدساز دشمن خوش آواز گشت.
فردوسی.
