خوش اصل

لغت نامه دهخدا

خوش اصل. [ خوَش ْ / خُش ْ اَ ] ( ص مرکب ) نژاده. که نژاد و اصل عالی و خوب دارد.

نژاده که نژاد و اصل عالی و خوب دارد

خوش اصل ؛ نژاده. آنکه اصل نکو دارد. نکوخاندان : خوش اصل خطا نکند و بداصل وفا نکند.

better bred