خورکا

لغت نامه دهخدا

خورکا. [ خوَرْ / خُرْ ] ( اِ ) خارپشت بلغت مردم گیلان. ( ناظم الاطباء ).
- خورکای بری ؛خارپشت بیابانی. کوله.
- خورکای جبلی ؛ خارپشت کوهی. تشی.

فرهنگ فارسی

خارپشت بلغت مردم گیلان

پیشنهاد کاربران

بپرس