خورچین

لغت نامه دهخدا

خورچین. [ خوَرْ / خُرْ ] ( اِ ) خورجین. جامه دان. ( ناظم الاطباء ).
- خورچین کردن ؛ چیدن. خوشه چیدن. ( ناظم الاطباء ).
- || اجاره کردن. ( ناظم الاطباء ).

گویش مازنی

/Khavar chin/ جاسوس – آدم فروش – خبرچین نمام

پیشنهاد کاربران

بپرس