خورنگه

لغت نامه دهخدا

خورنگه.[ خوَ / خ ُ رَ گ َه ْ ] ( اِخ ) خورنگاه. خورنق. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ جهانگیری ) :
خواهی که در خورنگه دولت کنی مقام
برخیز از این خرابه نادلگشای خاک.
خاقانی.
|| پیشگاه خانه. خورنگاه. ( ناظم الاطباء ) ( برهان قاطع ). || دارالضیافة. ( یادداشت مؤلف ). خوردنگاه.

فرهنگ عمید

= خورنگاه: خواهی که در خورنگه دولت کنی طواف / برخیز از این خرابهٴ نادلگشای خاک (خاقانی: ۲۳۷ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس