خورشیدی، خسرو (۱۳۱۱ش ـ )
خسرو خورشیدی
طراح صحنه و لباس تئاتر و سینمای ایران. از سال های نوجوانی با دیدن طراحی های ناپلئون سروری و ولی الله خاکدان در تئاترهای فردوسی و سعدی، به هنر صحنه آرایی علاقه مند شد و برای آموختن آن ها تلاش کرد. خورشیدی با نام کوچک ابوالقاسم در تهران متولد شد و پس از دریافت دیپلم در سال ۱۳۴۰ به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرهای زیبای رم و سن جاکومو در رشته های صحنه آرایی، معماری داخلی و مجسمه سازی فارغ التحصیل شد. مدتی در ایتالیا و اتریش با گروه های هنری به همکاری پرداخت و سپس در سال ۱۳۴۷ به ایران بازگشت و با تئو لاو، طراح آلمانی تالار رودکی، همکاری کرد. در سال های دهة ۱۳۵۰ در دانشکدة هنرهای دراماتیک به تدریس مشغول شد و چند شاگرد بااستعداد را تحویل جامعة هنری داد. تجربة عملی خورشیدی در طراحی صحنة تئاتر از سال ۱۳۵۱ و با نمایش نامة ملاقات با بانوی سال خورده (اثر فردریک دورنمات) به کارگردانی حمید سمندریان آغاز شد و با نمایش نامه های دیگری همچون خانة برناردا آلبا (نوشته فدریکو گارسیا لورکا)، کی آخرین بار مادرم را دیدی (اثر کریستوفر همپتون)، سرباز لاف زن (اثر پلوتوس)، شش شخصیت در جست وجوی نویسنده (اثر لوییجی پیراندللو)، جزیرة بزها (نوشته هوگو بتی)، لورانزا چیو (نوشته آلفرد دو موسه)، بازی استریندبرگ (اثر فردریک دورنمات)، مرغ دریایی (اثر آنتوان چخوف)، نیویورک نیویورک (از عباس زاهدی)، انسان نیک سچوان (نوشته برتولت برشت) و جادوگر شهر سیلم (از آرتور میلر) ادامه یافت. او کارش در تلویزیون را نیز با مجموعة سربداران (۱۳۶۲) شروع کرد و سپس به سینما رفت. از عمدة فیلم های سینمایی او در مقام طراح صحنه و لباس است: مجسمه (۱۳۷۱)، لژیون (۱۳۷۳)، هبوط (۱۳۷۴) و تابلویی برای عشق (۱۳۷۷).
خسرو خورشیدی
طراح صحنه و لباس تئاتر و سینمای ایران. از سال های نوجوانی با دیدن طراحی های ناپلئون سروری و ولی الله خاکدان در تئاترهای فردوسی و سعدی، به هنر صحنه آرایی علاقه مند شد و برای آموختن آن ها تلاش کرد. خورشیدی با نام کوچک ابوالقاسم در تهران متولد شد و پس از دریافت دیپلم در سال ۱۳۴۰ به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرهای زیبای رم و سن جاکومو در رشته های صحنه آرایی، معماری داخلی و مجسمه سازی فارغ التحصیل شد. مدتی در ایتالیا و اتریش با گروه های هنری به همکاری پرداخت و سپس در سال ۱۳۴۷ به ایران بازگشت و با تئو لاو، طراح آلمانی تالار رودکی، همکاری کرد. در سال های دهة ۱۳۵۰ در دانشکدة هنرهای دراماتیک به تدریس مشغول شد و چند شاگرد بااستعداد را تحویل جامعة هنری داد. تجربة عملی خورشیدی در طراحی صحنة تئاتر از سال ۱۳۵۱ و با نمایش نامة ملاقات با بانوی سال خورده (اثر فردریک دورنمات) به کارگردانی حمید سمندریان آغاز شد و با نمایش نامه های دیگری همچون خانة برناردا آلبا (نوشته فدریکو گارسیا لورکا)، کی آخرین بار مادرم را دیدی (اثر کریستوفر همپتون)، سرباز لاف زن (اثر پلوتوس)، شش شخصیت در جست وجوی نویسنده (اثر لوییجی پیراندللو)، جزیرة بزها (نوشته هوگو بتی)، لورانزا چیو (نوشته آلفرد دو موسه)، بازی استریندبرگ (اثر فردریک دورنمات)، مرغ دریایی (اثر آنتوان چخوف)، نیویورک نیویورک (از عباس زاهدی)، انسان نیک سچوان (نوشته برتولت برشت) و جادوگر شهر سیلم (از آرتور میلر) ادامه یافت. او کارش در تلویزیون را نیز با مجموعة سربداران (۱۳۶۲) شروع کرد و سپس به سینما رفت. از عمدة فیلم های سینمایی او در مقام طراح صحنه و لباس است: مجسمه (۱۳۷۱)، لژیون (۱۳۷۳)، هبوط (۱۳۷۴) و تابلویی برای عشق (۱۳۷۷).
wikijoo: خورشیدی،_خسرو_(1311ش)