خورشیدگرفتگی در ماه زمانی رخ می دهد که سیاره زمین از مقابل خورشید عبور کند و نور آن را برای رسیدن به سطح ماه مسدود کند. بینندگان روی زمین در طول خورشیدگرفتگی در ماه، ماه گرفتگی را تجربه می کنند.
این خورشیدگرفتگی ها تنها در سطوحی از ماه که از زمین قابل مشاهده است رخ می دهد. این سطوح شامل سمت پیدای ماه به اضافه قسمت های کوچکتر سمت پنهان ماه ( آن قسمت هایی از ماه که از آن می توان در هنگام رُخ گردی کره زمین را دید ) است. خورشیدگرفتگی ها در این مناطق در زمان طلوع و غروب ماه مشاهده می شوند و به دورترین مناطق سمت پیدا گسترش می یابند، اما عمدتاً در مناطق قطبی ماه گرفتگی خورشید دیده نمی شود. حدود چهل و یک درصد از سمت پنهان هرگز خورشیدگرفتگی را تجربه نمی کنند زیرا زمین هرگز در آنجا دیده نمی شود.
در جریان چرخیدن ماه به دور زمین، کره زمین تقریباً یک بار در ۲۴ ساعت می چرخد، اما موقعیت آن در آسمان تنها در یک موقعیت است و هرگز تغییر نمی کند. این برخلاف سایر قمرها یا ماهواره هایی است که به دور سیارات دیگر یا سیارات کوتوله و چند سیارک حتی در داخل منظومه خورشیدی می چرخند. با این حال، آنها در قسمت بیرونی منظومه شمسی بسیار نادر هستند.
آخرین خورشیدگرفتگی در ماه، یک گرفت کامل در ۲۶ مه ۲۰۲۱ بود، که به طور کامل برای کل سمت پیدا و پیرامون های سمت پنهان رخ داد.
برخلاف زمین که خورشیدگرفتگی در آن تنها تا دو ساعت و نیم به درازا می کشد، طولانی ترین خورشیدگرفتگی که می توان بر روی ماه مشاهده کرد تا پنج ساعت و نیم طول دارد. در برخی از گرفت های طولانی در ماه سایه زمین حداکثر تا شش ساعت ماه را لمس می کند.
زمانی که زمین کمی به ماه نزدیک تر باشد، برخی از گرفت ها طولانی تر می شوند. در چنین کسوف هایی، ماه با قطر ظاهری بزرگتر از خورشید بر روی زمین دیده می شود. در همین حال، زمانی که زمین کمی دورتر از ماه باشد، برخی از گرفت ها کوتاه تر می شوند. در زمین، ماه با قطر ظاهری کوچکتر از خورشید دیده می شود.
بر خلاف زمین که خورشیدگرفتی ها در آن در مکان های مختلفی آغاز می شوند و پایان می یابند، تمام خورشیدگرفتگی های ماه از غربی ترین بخش های سمت پیدا آغاز می شوند و در شرقی ترین بخش های سمت پیدا پایان می یابند.
خورشیدگرفتگی هایی که از نزدیک و درون مناطق قطبی ماه شروع می شوند همیشه جزئی هستند، در حالی که خورشید گرفتگی هایی که از استوا یا درون استوا شروع می شوند همیشه کامل هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین خورشیدگرفتگی ها تنها در سطوحی از ماه که از زمین قابل مشاهده است رخ می دهد. این سطوح شامل سمت پیدای ماه به اضافه قسمت های کوچکتر سمت پنهان ماه ( آن قسمت هایی از ماه که از آن می توان در هنگام رُخ گردی کره زمین را دید ) است. خورشیدگرفتگی ها در این مناطق در زمان طلوع و غروب ماه مشاهده می شوند و به دورترین مناطق سمت پیدا گسترش می یابند، اما عمدتاً در مناطق قطبی ماه گرفتگی خورشید دیده نمی شود. حدود چهل و یک درصد از سمت پنهان هرگز خورشیدگرفتگی را تجربه نمی کنند زیرا زمین هرگز در آنجا دیده نمی شود.
در جریان چرخیدن ماه به دور زمین، کره زمین تقریباً یک بار در ۲۴ ساعت می چرخد، اما موقعیت آن در آسمان تنها در یک موقعیت است و هرگز تغییر نمی کند. این برخلاف سایر قمرها یا ماهواره هایی است که به دور سیارات دیگر یا سیارات کوتوله و چند سیارک حتی در داخل منظومه خورشیدی می چرخند. با این حال، آنها در قسمت بیرونی منظومه شمسی بسیار نادر هستند.
آخرین خورشیدگرفتگی در ماه، یک گرفت کامل در ۲۶ مه ۲۰۲۱ بود، که به طور کامل برای کل سمت پیدا و پیرامون های سمت پنهان رخ داد.
برخلاف زمین که خورشیدگرفتگی در آن تنها تا دو ساعت و نیم به درازا می کشد، طولانی ترین خورشیدگرفتگی که می توان بر روی ماه مشاهده کرد تا پنج ساعت و نیم طول دارد. در برخی از گرفت های طولانی در ماه سایه زمین حداکثر تا شش ساعت ماه را لمس می کند.
زمانی که زمین کمی به ماه نزدیک تر باشد، برخی از گرفت ها طولانی تر می شوند. در چنین کسوف هایی، ماه با قطر ظاهری بزرگتر از خورشید بر روی زمین دیده می شود. در همین حال، زمانی که زمین کمی دورتر از ماه باشد، برخی از گرفت ها کوتاه تر می شوند. در زمین، ماه با قطر ظاهری کوچکتر از خورشید دیده می شود.
بر خلاف زمین که خورشیدگرفتی ها در آن در مکان های مختلفی آغاز می شوند و پایان می یابند، تمام خورشیدگرفتگی های ماه از غربی ترین بخش های سمت پیدا آغاز می شوند و در شرقی ترین بخش های سمت پیدا پایان می یابند.
خورشیدگرفتگی هایی که از نزدیک و درون مناطق قطبی ماه شروع می شوند همیشه جزئی هستند، در حالی که خورشید گرفتگی هایی که از استوا یا درون استوا شروع می شوند همیشه کامل هستند.
wiki: خورشیدگرفتگی در ماه