خورسند

اگر آنرا خورسند بدانیم که گویا اینچنین است چون در واژه خراسان نیز درستش خور آسان است پس میشود . . .
خورسند = خور سند => خور میشود جایگاه یا منبع ( چون در خورشید = منبع نور یا در اهورا یا همان اخورا می شود منبع و با مزدا میشود منبع دانایی = خدای دانایی ) با این رو خورسند می شود منبع و جایگاه سند = یعنی چیزی که سَند درش وجود دارد ( سَند چیست را نمیدانم )
اگر آنرا خورس َند بدانیم می شود بسیار خورس شده که بسیار سان به خورشت دارد ( خور ِشت = منبع هستی یا غذا = منبع ِشته // و اِشته معانی بسیار زیادی دارد ( هستی / است / هست / اشت / اشته / آستان و . . . . . ) پس از انجا که خورس همچون خورش میتواند کوتاه شده خورست باشد پس شاید یکی از چمار آن ( معنی ) بسیار خورده شده باشد که نشان از رضایت دارد.

هم خور به معنی منبع و گودال یا محدوده ی نور است چون شید به معنی نور است. مانند مهشید که به معنی مهتاب و نور ماه است. اما واژه ی سند یا ایسند در زبان اوستایی از ریشه ی ساندا به معنی پسندیده یافتن است و نه به معنی پرستیدن. حرف پ در پسند هم از پت یا پتی به معنی به یا بدو یا بدان است. ترکیب خورسند یعنی کسی که زمین پست را می پسندد و کنایه از قناعت و رضایت است از این رو معنای این واژه با شادمانی و خوشحالی مقداری فاصله دارد و به معنی رضایت است. هم چنین بر خلاف برخی لغتنامه ها به معنی سعادت هم نیست. اما برخی واژه ی ارتیاح را برابر آن به کار برده اند که درست است.