خوردگه

لغت نامه دهخدا

خوردگه. [ خوَرْدْ / خُرْدْ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) جای خوردن. خوردگاه. خوردن گاه :
از خوردگهی بخوابگاهی
وز خوابگهی بنزد شاهی.

نظامی.

جای خوردن خوردگاه

خوردن گاه
محل خوردن
محل زندگی کردن
از خوردگَه ای به خوابگاهی
وز خوابگه ای به بزم شاهی
✏ �نظامی�