خور پرست

لغت نامه دهخدا

خورپرست. [ خوَرْ / خُرْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) پرستنده خورشید. عابدالشمس. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
فرویاختی سوی خورشید دست
سر خویش چون مردم خورپرست.
اسدی.
|| حربا. خورپا. آفتاب پرست. || گل آفتاب گردان. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

پرستنده خورشید عابدالشمس

پیشنهاد کاربران

بپرس