خودکشی یاخته ای (apoptosis)
خودویرانگری یاخته. همۀ یاخته ها ژن هایی دارند تا در صورت آسیب دیدن، بیماری یا به منظور تنظیم تعداد یاخته ها حین تکوین عادی موجود زنده، یاخته را ویران کنند. ژن های کنترل کنندۀ خودکشی یاخته ای در بسیاری از یاخته های سرطانی جهش پیدا می کنند و بنابراین، درک چگونگی خودکشی یاخته ای ممکن است به راه های درمانی جدید سرطان بینجامد، به قسمی که با دستکاری یاخته ها به آن ها فرمان داده شود تا خود را از بین ببرند. طی خودکشی یاخته ای، ابتدا یاخته آنزیم های لازم برای خودکشی را پیش از جمع شدن یاخته به شکل کروی مخصوص، که برجستگی های بادکنکی شکلی در سطح بیرونی اش دارد، تولید می کند. این یاخته ها محتویات خود را به شکل قطعات کوچک می شکنند تا به آسانی در یاخته های مجاور گوارش شوند. در ابتدا تصور بر این بود که خودکشی یاخته ای فقط در موجودات پُریاخته رخ می دهد، امّا در ۱۹۹۵، سه گروه پژوهشی در برزیل، فرانسه، و انگلستان، مستقل از هم، دریافتند که این پدیده در موجودات انگل تک یاخته نیز رخ می دهد. نقش تکاملی خودکشی یاخته ای به منزلۀ پدیده ای برای قربانی کردن یاخته ها به نفع کل موجود زنده عموماً پذیرفته شده است، امّا در انگل های تک یاخته امکان دارد که این امر به نفع جمعیت صورت گیرد. تعداد فراوانی انگل سلامت میزبان را برهم می ز ند و جمعیت را به خطر می اندازد. خودکشی یاخته ای در برخی از گیاهان نیز برای جلوگیری از گسترش بیماری رخ می دهد. هنگام شروع عفونت محلی، یاخته های مبتلا خودکشی یاخته ای می کنند و با جدانگه داشتن میکروب های مهاجم در توده ای از بافت مرده، از انتشار آن ها جلوگیری می کنند.
خودویرانگری یاخته. همۀ یاخته ها ژن هایی دارند تا در صورت آسیب دیدن، بیماری یا به منظور تنظیم تعداد یاخته ها حین تکوین عادی موجود زنده، یاخته را ویران کنند. ژن های کنترل کنندۀ خودکشی یاخته ای در بسیاری از یاخته های سرطانی جهش پیدا می کنند و بنابراین، درک چگونگی خودکشی یاخته ای ممکن است به راه های درمانی جدید سرطان بینجامد، به قسمی که با دستکاری یاخته ها به آن ها فرمان داده شود تا خود را از بین ببرند. طی خودکشی یاخته ای، ابتدا یاخته آنزیم های لازم برای خودکشی را پیش از جمع شدن یاخته به شکل کروی مخصوص، که برجستگی های بادکنکی شکلی در سطح بیرونی اش دارد، تولید می کند. این یاخته ها محتویات خود را به شکل قطعات کوچک می شکنند تا به آسانی در یاخته های مجاور گوارش شوند. در ابتدا تصور بر این بود که خودکشی یاخته ای فقط در موجودات پُریاخته رخ می دهد، امّا در ۱۹۹۵، سه گروه پژوهشی در برزیل، فرانسه، و انگلستان، مستقل از هم، دریافتند که این پدیده در موجودات انگل تک یاخته نیز رخ می دهد. نقش تکاملی خودکشی یاخته ای به منزلۀ پدیده ای برای قربانی کردن یاخته ها به نفع کل موجود زنده عموماً پذیرفته شده است، امّا در انگل های تک یاخته امکان دارد که این امر به نفع جمعیت صورت گیرد. تعداد فراوانی انگل سلامت میزبان را برهم می ز ند و جمعیت را به خطر می اندازد. خودکشی یاخته ای در برخی از گیاهان نیز برای جلوگیری از گسترش بیماری رخ می دهد. هنگام شروع عفونت محلی، یاخته های مبتلا خودکشی یاخته ای می کنند و با جدانگه داشتن میکروب های مهاجم در توده ای از بافت مرده، از انتشار آن ها جلوگیری می کنند.
wikijoo: خودکشی_یاخته_ای