خودکشی نهنگ ها پدیده ای است که در آن جانورانی از گروه آب بازسانان از جمله نهنگ ها و دلفین ها خود را به ساحل می افکنند و پس از آن به علت کم آبی بدن، فشار وزن خودشان یا خفگی پس از جزر و مد می میرند. این جانوران در انجام این عمل تعمد دارند؛ بدین معنا که اگر به زور به میان دریا بازگردانده شوند، بلافاصله در همان محل یا اندکی دورتر خود را دوباره به ساحل می رسانند.
... [مشاهده متن کامل]
دلیل این واقعه هنوز ناشناخته است اما نظریات گوناگونی در این مورد ارائه شده اند. برخی معتقدند آن ها گاهی بر اثر خطای فردی یا اشتباه رهبر گروهشان و با پیروی جمعی از او ندانسته وارد آبهای کم عمق می شوند و سپس راه بازگشت به آبهای ژرف و عمیق را گم می کنند. مخالفان با عنوان نمودن بازگشت دوباره، این نظریه را رد می کنند. دومین نظریه در این زمینه این است که نهنگها و دلفینهای مسن و پیر گاهی به دلیل احساس کاهش یا کمبود واقعی منابع غذایی شان توانایی رقابت با همنوعان جوان خود و تغذیه مناسب را ندارند. در نتیجه ترجیح می دهند بمیرند. اما مخالفین این نظریه می گویند در میان آن ها که خود را به ساحل انداخته اند تعداد جوانها کم نبوده است وانگهی در برخی مناطقی که ماهی های فراوان وجود دارند - مانند جنوب استرالیا - نیز خودکشی دلفین ها به کرات دیده می شود. نظریه سوم ابتلای نهنگها و دلفینها به بیماری های داخلی و ویروسی است. اما وجود بیماری خاص نیز در میان نهنگ های خودکشی کننده به اثبات نرسیده است.
از طرفی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا با بررسی اطلاعات ارسالی از گیره های الکترونیکی که به پشت نهنگ تک شاخ ( نیزه ماهی ) وصل کرده بودند متوجه شدند هنگام احساس خطر ضربان قلب این آبزیان پایین می آید اما در همان حال آن ها برای فرار از خطر به سرعت شنا می کنند. پژوهشگران که نتیجه تحقیق خود را در نشریه دانش در سال ۲۰۱۷ منتشر کرده اند می گویند این واکنش نهنگ های تک شاخ به خطر «بسیار پرهزینه» است چرا که در حین فعالیت شدید برای فرار، اکسیژنی که به مغز آن ها می رسد محدود می شود. وقتی نهنگ با سرعت تمام در حال فرار است و تعداد ضربان قلبش اینقدر پایین، شاید این باعث می شود اکسیژن کافی به مغز نرسد و نهنگ جهت و راه خود را گم کند. اگر این کاهش جریان خون و در نتیجه نرسیدن اکسیژن به مغز به مدت طولانی ادامه پیدا کند ممکن است حتی باعث آسیب ماندگار به مغز شود.
... [مشاهده متن کامل]
دلیل این واقعه هنوز ناشناخته است اما نظریات گوناگونی در این مورد ارائه شده اند. برخی معتقدند آن ها گاهی بر اثر خطای فردی یا اشتباه رهبر گروهشان و با پیروی جمعی از او ندانسته وارد آبهای کم عمق می شوند و سپس راه بازگشت به آبهای ژرف و عمیق را گم می کنند. مخالفان با عنوان نمودن بازگشت دوباره، این نظریه را رد می کنند. دومین نظریه در این زمینه این است که نهنگها و دلفینهای مسن و پیر گاهی به دلیل احساس کاهش یا کمبود واقعی منابع غذایی شان توانایی رقابت با همنوعان جوان خود و تغذیه مناسب را ندارند. در نتیجه ترجیح می دهند بمیرند. اما مخالفین این نظریه می گویند در میان آن ها که خود را به ساحل انداخته اند تعداد جوانها کم نبوده است وانگهی در برخی مناطقی که ماهی های فراوان وجود دارند - مانند جنوب استرالیا - نیز خودکشی دلفین ها به کرات دیده می شود. نظریه سوم ابتلای نهنگها و دلفینها به بیماری های داخلی و ویروسی است. اما وجود بیماری خاص نیز در میان نهنگ های خودکشی کننده به اثبات نرسیده است.
از طرفی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا با بررسی اطلاعات ارسالی از گیره های الکترونیکی که به پشت نهنگ تک شاخ ( نیزه ماهی ) وصل کرده بودند متوجه شدند هنگام احساس خطر ضربان قلب این آبزیان پایین می آید اما در همان حال آن ها برای فرار از خطر به سرعت شنا می کنند. پژوهشگران که نتیجه تحقیق خود را در نشریه دانش در سال ۲۰۱۷ منتشر کرده اند می گویند این واکنش نهنگ های تک شاخ به خطر «بسیار پرهزینه» است چرا که در حین فعالیت شدید برای فرار، اکسیژنی که به مغز آن ها می رسد محدود می شود. وقتی نهنگ با سرعت تمام در حال فرار است و تعداد ضربان قلبش اینقدر پایین، شاید این باعث می شود اکسیژن کافی به مغز نرسد و نهنگ جهت و راه خود را گم کند. اگر این کاهش جریان خون و در نتیجه نرسیدن اکسیژن به مغز به مدت طولانی ادامه پیدا کند ممکن است حتی باعث آسیب ماندگار به مغز شود.
