خودسوزی

خودسوزی شکل نادر و الهام بخشی از اعتراض سیاسی و اجتماعی است. در برخی موارد هم چون خودسوزی یان پالاخ یا محمد بوعزیزی باعث جرقه قیامی مردمی و تغییرات بنیادین سیاسی در کشورهایشان شدند. راهبان بودایی در اعتراض به سیاست های دولت چین در اشغال تبت، هرساله اعتراض خود را به حاکمیت ۶۰ ساله چین با موجی از خودسوزی ها نشان می دهند. یونس عساکره شهروند عرب ایرانی در مارس ۲۰۱۵ به دلیل آنکه شهرداری خرمشهر دکه میوه فروشی او را مصادره کرد، در مقابل ساختمان شهرداری آن شهر خودسوزی کرد.
خودسوزی در غرب و شمال غرب ایران هم رایج است. بر پایهٔ گزارش سازمان پزشکی قانونی ایران در سال ۱۳۸۰ خورشیدی، از افراد درگذشته از خودکشی، خودسوزی مهم ترین روش خودکشی در میان زنان بوده است ( ۶۹٫۲۹٪ ) . همین گزارش بالاترین درصد خودکشی مردان با روش خودسوزی را ۴۷٪ در استان یزد و بالاترین درصد خودکشی زنان با این روش را ۹۴٫۴٪ در استان بوشهر اعلام کرده است. نظرزاده و همکاران با مطالعهٔ فراتحلیل ۱۹ پژوهشِ انجام شده در دو دههٔ قبل از خرداد ۱۳۹۱ خورشیدی که شامل ۲۲۴۹۸ مورد اقدام به خودکشی می شده است ( با کنار گذاشتن پژوهش هایی که تنها خودکشی های منجر به مرگ را بررسی کرده بوده اند ) ، نتیجه گرفته اند که به طور کلی در میان روش های فیزیکی خودکشی در ایران، خودسوزی با شیوع ۱۳٪ رایج ترین روش است. مطالعهٔ آن ها نشان داده است که بیشترین شیوع خودسوزی به ترتیب در استان های کهگیلویه و بویراحمد ( ۴۸٪ ) ، ایلام ( ۲۸٪ ) ، و خراسان جنوبی ( ۱۰٪ ) بوده است. به گفتهٔ نظرزاده و همکاران، اگرچه خودکشی به وسیلهٔ خودسوزی در ایران از کشورهایی مانند هند ( ۴۰٪ ) ، سریلانکا ( ۲۴٪ ) ، و مصر ( ۱۷٪ ) کمتر است ولی شیوع خودسوزی در ایران از کشورهای آفریقایی چون زیمبابوه ( ۱۱٪ ) و آفریقای جنوبی و همچنین کشورهای اروپایی چون آلمان بیشتر است. پژوهش نظرزاده و همکاران نشان داده است که بدون در نظر گرفتنِ مسمومیت، به طور کلی زنان و مردان ایرانی از روش های خشنی برای خودکشی استفاده می کنند ( در مطالعهٔ آن ها: خودسوزی، حلق آویزی، سلاح گرم ) که شیوع این روش های خشن در استان های غربی و جنوب شرقی کشور بیشتر است.