خودروی فرمول یک

خودرو فرمول یک ( به انگلیسی: Formula One car ) ماشینی است تک صندلی، کابین باز، چرخ باز با بال های جلو و عقب بزرگ. دارای موتوری در پشت راننده که در مسابقات فرمول یک مورد استفاده قرار می گیرد. آیین نامه های مربوط به اتومبیل ها فقط مربوط به مسابقات قهرمانی است و مشخص می کند که اتومبیل ها باید توسط تیم های اتومبیلرانی ساخته شوند، اگرچه طراحی و ساخت می تواند به خارج از کشور سپرده شود. [ ۱]
اتومبیل های فرمول یک امروزی از کامپوزیت های الیاف کربن و مواد بسیار سبک وزن ساخته شده اند. حداقل وزن مجاز ۷۴۰ کیلوگرم ( ۱٬۶۳۱ پوند ) ( با راننده ) است، ولی سوخت را شامل نمی شود. وزن خودروها با لاستیک هایی اندازه گرفته می شوند که توسط پیرلی انتخاب شده اند. [ ۲] قبل از فصل ۲۰۱۴، وزن ماشین ها معمولاً کمتر از این حد بود بنابراین تیم ها به منظور افزودن وزن به ماشین، بالاست اضافه می کردند. مزیت استفاده از بالاست این است که می تواند در هر مکانی از ماشین قرار گیرد تا توزیع ایدئال وزن را فراهم کند. این می تواند به منظور کاهش ثبات مرکز ثقل خودرو کمک کند.
در فصل ۲۰۰۶ شاهد بودیم که فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی ( فیا ) یک موتور جدید را در آن زمان معرفی کرد. این موتورها یک موتورهای ۲٫۴ لیتری تنفس طبیعی بود.
از فصل ۲۰۱۴، همه خودروهای فرمول یک به موتورهای ۱٫۶ لیتری V6 توربوشارژ مجهز شده اند.
اتومبیل های فرمول یک از گیربکس های نیمه اتوماتیک استفاده می کنند. در آیین نامه آمده است که گیربکس ها باید ۸ دنده جلو داشته باشند ( قبل از ۲۰۱۴ ۷ دنده بود ) . [ ۳] [ ۴] یک دنده عقب نیز برای خودروها استفاده می شود. [ ۵]
آیرودینامیک کلید موفقیت در این ورزش شده است و تیم ها هر ساله ده ها میلیون دلار صرف تحقیق و توسعه در این زمینه می کنند.
طراح آیرودینامیک دو نگرانی اصلی دارد: ایجاد نیروی داون فورس، برای بهبود نیروهای پیچش، و کم کردن درگ ( مقاومت هوا ) .
از سال ۲۰۱۱ سیستم دی آراس به فرمول یک اضافه شد که مقاومت هوا را کم می کند. طبق آیین نامه ها، این سیستم در محوطه دی آراس ( به انگلیسی: DRS zone ) فعال می شود. برای فعال شدن سیستم راننده ها باید در نقطه مشخص شده با خودروی جلویی فاصله ای کم تر از یک ثانیه داشته باشند.
هر اتومبیل F1 متوسط می تواند در حدود ۱۵ متر ( ۴۹ فوت ) سرعت خود را از ۱۰۰ به ۰ کیلومتر در ساعت ( ۶۲ تا ۰ مایل در ساعت ) برساند.