خودروی توربینی کرایسلر

خودروی توربینی کرایسلر ( انگلیسی: Chrysler Turbine Car ) خودرویی است که نیروی خود را از یک توربین گازی می گیرد و از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۴ توسط شرکت خودروسازی کرایسلر تولید می شد. بدنهٔ این خودرو توسط استودیو طراحی ایتالیایی گیا طراحی شد و کرایسلر مونتاژ آن را در دیترویت به انجام رساند. برنامهٔ موتورهای توربینی کرایسلر، که به ساخت خودروی توربینی انجامید، در اواخر دههٔ ۱۹۳۰ آغاز شد؛ طی این برنامه چندین پیش نمونه ساخته شد که در دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ موفق به تکمیل سفرهای متعدد با مسافت زیاد شدند.
موتورهای آ - ۸۳۱ که نیروی خودروی توربینی را تأمین می کردند، در مقایسه با موتورهای مرسوم پیستونی دارای قابلیت کار کردن با سوخت های مختلف و نیازمند به نگهداری و رسیدگی کمتر بودند و عمر آن ها نیز نسبت موتورهای پیستونی بیشتر بود؛ با این حال هزینهٔ ساخت این موتورها نسبت به انواع پیستونی بیشتر بود. در مجموع ۵۵ دستگاه از این خودرو ساخته شد: پنج دستگاه پیش نمونه و تعداد محدود ۵۰ دستگاه در قالب یک برنامهٔ عمومی کاربری. طرح کلی این خودرو توسط الوود انگل و استودیوی طراحی کرایسلر خلق شد. خودروی توربینی که یک خودروی دو - در کوپه با سقف سخت بود، دارای تجهیزاتی همچون ترمزها هیدرولیکی، فرمان خودکار، و یک جعبه دندهٔ تورک فلایت بود، و بدنهٔ آن با یک رنگ متالیک مشابه رنگ آبجوی روت، که با نام «برنزی توربینی» شناخته می شد، رنگ آمیزی شده بود.
پس از آزمایش ها، کرایسلر از اکتبر ۱۹۶۳ تا ژانویه ۱۹۶۶ برنامه ای را برای کاربران راه اندازی کرد که طی آن ۲۰۳ راننده در ۱۳۳ شهر مختلف در سطح ایالات متحده به رانندگی با این خودرو پرداختند و روی هم رفته مسافت بیش از ۱٫۶ میلیون کیلومتر ( یک میلیون مایل ) را طی کردند. این برنامه به شرکت کرایسلر کمک کرد تا مشکلات این خودروها، و به خصوص مشکلات روند پیچیدهٔ شروع به کار موتور آن ها، شتاب گیری نسبتاً ضعیف، مصرف سوخت بالاتر از میانگین معمول و صدای خروجی زیاد را دریابد. علاوه بر این، تجربیات بدست آمده در این برنامه، مزایای کلیدی موتورهای توربینی، شامل دوام قابل توجه، نیاز نسبتاً کم به نگهداری، و عملکرد نرم آن ها را نمایان کرد.
پس از اتمام برنامهٔ کاربری در سال ۱۹۶۶، کرایسلر تمامی خودروها را بازپس گرفت و به جز نه دستگاه آن ها، باقی خودروها را نابود کرد؛ دو دستگاه از آن ها را شرکت کرایسلر نزد خود نگه داشت، پنج دستگاه در موزه های ایالات متحده در معرض نمایش هستند، و دو دستگاه دیگر نیز در مجموعه های خصوصی نگهداری می شوند. برنامهٔ موتور توربینی کرایسلر در نهایت در سال ۱۹۷۹ پایان یافت. اتمام این برنامه به طور عمده به دلیل عدم موفقیت این موتورها در تطابق با قوانین دولتی آلاینده ها و مصرف سوخت نسبتاً زیاد بود. توقف این برنامه توسط کرایسلر پیش شرطی بود برای دریافت یک وام دولتی در سال ۱۹۷۹.