فرهنگستان زبان و ادب
دانشنامه عمومی
خودبیمارانگاری یا هیپوکندریا ( به انگلیسی: Hypochondriasis ) ، در اصطلاح روان شناسی و روان پزشکی برای شخصی به کار می رود که علی رغم برخورداری از سلامت بدنی همچنان خود را بیمار می داند. [ ۱] در حالی که معاینه ها و بررسی های پزشکی کامل و همه جانبه هیچ مشکلی را نشان نمی دهند، فرد خودبیمارانگار قویاً به ابتلا به یک بیماری جدی یا مرگبار معتقد است. [ ۲]
افراد مبتلا به این بیماری نگران سلامتی خود و ابتلا به اختلال های بدنی فرضی هستند. این افراد به طور دائم خیال می کنند که به بیماری شدیدی مبتلا شده اند و حتی اگر دربارهٔ آن هیچ نشانه پزشکی نداشته باشند هم در مورد بیماری خیالی خود متقاعد نمی شوند. [ ۳] افرادی که بیش از حد نگران سلامتی خود هستند نیز، ممکن است مبتلا به این بیماری روانی بشوند.
این تصور هنگامی بیماری شمرده می شود که نزدیک به ۶ ماه از شروع آن گذشته باشد و علی رغم تأیید سلامت بدن توسط پزشک، فرد هنوز بر بیمار بودنش اصرار داشته باشد، تا آنجا که ترس از بیمار بودن، او را دائم به مراکز درمانی گوناگون بکشاند که به آن سندرم بیمار خیالی نیز گفته می شود. علل عمدهٔ آن دو مورد است، که یکی اضطراب و دیگری افسردگی است. [ ۴] درمان آن با داروهای ضداضطراب و مشاورهٔ روان شناسی ممکن است. [ ۵]
این افراد ممکن است شکایاتی در مورد نوعی ناراحتی در ناحیه معده، قفسه سینه، سر، دستگاه تناسلی و سایر قسمت های بدن داشته باشند و بر همین اصل به پزشک های متعددی مراجعه می کنند با آنکه مدارک پزشکی نشان می دهد که هیچ ناراحتی جسمی ندارند. البته گاهی نشانه های بسیار خفیف بیماری وجود دارد؛ اما این افراد این نشانه ها را بسیار اغراق آمیز جلوه می دهند. [ ۳]
در ویرایش چهارم دستنامه تشخیصی و آماری اختلال های روانی این اختلال با نام هیپوکندریا ( hypochondriasis ) وجود داشت که در ویرایش پنجم آن به دو اختلال زیر تقسیم شده است. یک دسته اختلال علایم جسمانی ( somatic symptom disorder ) و دیگری اختلال اضطراب بیماری ( illness anxiety disorder ) است. مواردی از بیماری که همراه با وجود علایم جسمانی هستند و فرد بر اساس تفسیر نادرستی که از علایم جسمانی خود می کند، به این فکر می رسد که مبتلا به بیماری خاصی است، اختلال علایم جسمانی نامیده می شود. اما مواردی که بیمار از علامت جسمانی خاصی شکایت ندارد و مشکل عمده نگرانی از ابتلا به یک بیماری است، اختلال اضطراب بیماری نامیده می شود. در واقع اختلال اضطراب بیماری تشخیص جدیدی است که تنها بخش کوچکی از بیمارانی که درگذشته به عنوان هیپوکندریا طبقه بندی می شدند را دربرمی گیرد. این بیماری همچنین به کسانی که مبتلا به بیماری طبی خاصی هستند اما اضطرابشان به شکل بی تناسبی بیشتر از چیزی است که با بیماری طبی قابل توجیه است و همچنین به افرادی که فکر می کنند بیماریشان به بدترین شکل ممکن پیش خواهد رفت و بدترین عواقب ناشی از بیماری را خواهند داشت گفته می شود. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفافراد مبتلا به این بیماری نگران سلامتی خود و ابتلا به اختلال های بدنی فرضی هستند. این افراد به طور دائم خیال می کنند که به بیماری شدیدی مبتلا شده اند و حتی اگر دربارهٔ آن هیچ نشانه پزشکی نداشته باشند هم در مورد بیماری خیالی خود متقاعد نمی شوند. [ ۳] افرادی که بیش از حد نگران سلامتی خود هستند نیز، ممکن است مبتلا به این بیماری روانی بشوند.
این تصور هنگامی بیماری شمرده می شود که نزدیک به ۶ ماه از شروع آن گذشته باشد و علی رغم تأیید سلامت بدن توسط پزشک، فرد هنوز بر بیمار بودنش اصرار داشته باشد، تا آنجا که ترس از بیمار بودن، او را دائم به مراکز درمانی گوناگون بکشاند که به آن سندرم بیمار خیالی نیز گفته می شود. علل عمدهٔ آن دو مورد است، که یکی اضطراب و دیگری افسردگی است. [ ۴] درمان آن با داروهای ضداضطراب و مشاورهٔ روان شناسی ممکن است. [ ۵]
این افراد ممکن است شکایاتی در مورد نوعی ناراحتی در ناحیه معده، قفسه سینه، سر، دستگاه تناسلی و سایر قسمت های بدن داشته باشند و بر همین اصل به پزشک های متعددی مراجعه می کنند با آنکه مدارک پزشکی نشان می دهد که هیچ ناراحتی جسمی ندارند. البته گاهی نشانه های بسیار خفیف بیماری وجود دارد؛ اما این افراد این نشانه ها را بسیار اغراق آمیز جلوه می دهند. [ ۳]
در ویرایش چهارم دستنامه تشخیصی و آماری اختلال های روانی این اختلال با نام هیپوکندریا ( hypochondriasis ) وجود داشت که در ویرایش پنجم آن به دو اختلال زیر تقسیم شده است. یک دسته اختلال علایم جسمانی ( somatic symptom disorder ) و دیگری اختلال اضطراب بیماری ( illness anxiety disorder ) است. مواردی از بیماری که همراه با وجود علایم جسمانی هستند و فرد بر اساس تفسیر نادرستی که از علایم جسمانی خود می کند، به این فکر می رسد که مبتلا به بیماری خاصی است، اختلال علایم جسمانی نامیده می شود. اما مواردی که بیمار از علامت جسمانی خاصی شکایت ندارد و مشکل عمده نگرانی از ابتلا به یک بیماری است، اختلال اضطراب بیماری نامیده می شود. در واقع اختلال اضطراب بیماری تشخیص جدیدی است که تنها بخش کوچکی از بیمارانی که درگذشته به عنوان هیپوکندریا طبقه بندی می شدند را دربرمی گیرد. این بیماری همچنین به کسانی که مبتلا به بیماری طبی خاصی هستند اما اضطرابشان به شکل بی تناسبی بیشتر از چیزی است که با بیماری طبی قابل توجیه است و همچنین به افرادی که فکر می کنند بیماریشان به بدترین شکل ممکن پیش خواهد رفت و بدترین عواقب ناشی از بیماری را خواهند داشت گفته می شود. [ ۶]
wiki: خودبیمارانگاری
دانشنامه آزاد فارسی
خودبیمارانگاری (hypochondriasis)
اختلالی روانی، با نشانۀ نگرانیِ مُفرط دربارۀ تندرستی خویش. شخص مبتلا کوچک ترین علامت یا عارضۀ جسمانی را نشانۀ بیماری وخیم می داند. این وضعیت ممکن است به حدی برسد که شخص بدون هیچ علامتی تصور کند که بیمار است. خودبیمارانگار مدام از این دکتر به آن دکتر می رود. نوع شدید این بیماری معمولاً ناشی از اضطراب یا افسردگی است و بیمار دربارۀ سلامتی خود دچار هذیان می شود. خودبیمارانگاری معمولاً از نوجوانی بروز می کند و میزان شیوع آن در مردان و زنان یکسان است. از آ ن جا که این اختلال منشأ هیجانی و روانی دارد، روان درمانی و رفتاردرمانی در درمان آن مؤثر است.
اختلالی روانی، با نشانۀ نگرانیِ مُفرط دربارۀ تندرستی خویش. شخص مبتلا کوچک ترین علامت یا عارضۀ جسمانی را نشانۀ بیماری وخیم می داند. این وضعیت ممکن است به حدی برسد که شخص بدون هیچ علامتی تصور کند که بیمار است. خودبیمارانگار مدام از این دکتر به آن دکتر می رود. نوع شدید این بیماری معمولاً ناشی از اضطراب یا افسردگی است و بیمار دربارۀ سلامتی خود دچار هذیان می شود. خودبیمارانگاری معمولاً از نوجوانی بروز می کند و میزان شیوع آن در مردان و زنان یکسان است. از آ ن جا که این اختلال منشأ هیجانی و روانی دارد، روان درمانی و رفتاردرمانی در درمان آن مؤثر است.
wikijoo: خودبیمارانگاری