خود نما ی

لغت نامه دهخدا

خودنمای. [ خوَدْ / خُدْ ن ُ / ن ِ / ن َ ] ( نف مرکب ) شخصی را گویند که خود را بمردم وانماید. ( برهان قاطع ). متکبر. خودستا. ( ناظم الاطباء ). متظاهر. معجب. خودنما :
کس از دست جور زبانها نرست
وگر خودنمایست و گر خودپرست.
سعدی ( بوستان ).
بسا خودنمایان بیهوده گوی
که باشند در سبزگه رزمجوی.
امیرخسرو.
هیبت مردان نما کین زَنَک خودنما.
شیخ واحدی ( از شرفنامه منیری ).
|| مرائی. ریاکار :
من ار حق شناسم وگرخودنمای
برون با تو دارم درون با خدای.
سعدی.

فرهنگ فارسی

( خود نما ی ) ( صفت ) کسی که خود و اعمال خویش را بمردم خوب بنماید خود ستا .

پیشنهاد کاربران

بپرس