خودافکن.[ خوَدْ / خُدْ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) آنکه خودی بیفکند. آنکه منیت خود را بزیر پای خود افکند : زن افکندن نباشد مردرایی خودافکن باش اگر مردی نمایی.نظامی.کسی کافکند خود را بر سر آمدخودافکن با همه عالم برآمد.نظامی.|| یکه تاز. ( غیاث اللغات ).