خوتای نامک

زبانان و لرها رایج است و نامگ از نَ ا مه ) ( شبیه نغمه که غ تلفظ نشود ) و معنای شعر و سرود می دهد . خوتای نامگ نغماتی و اشعاری بوده است که در شرح و رثای گذشتگان نوشته شده است و ظاهرا معنای نَامه ( شعر ) آنقدر بدیهی بوده که کسی تا قرن چهارم و پنجم کسی از کلمه ی شعر برای دیوان ها فارسی استفاده نمی کرده است و ایهام نوشتاری و تلفظی آن زیبایی به استفاده از آن در اشعار می افزوده است