خوانساری ابوالفضل

[ویکی نور] «شیخ ابوالفضل نجفی خوانساری» در سال 1336ق (1296ش) در محلّه بیدآباد اصفهان متولد شد. پدرش شیخ احمد از عالمان بزرگ خوانسار و اصفهان عصر خود بود و ضمن تدریس علوم دینی، به ارشاد و هدایت مردم نیز مشغول بود.و ئ د
ابوالفضل در یازده سالگی پس از فوت پدر در اصفهان تحت تکفّل جدّ مادری اش، شیخ ابوتراب کلار دشتی مازندرانی قرار گرفت و پس از آن در حوزه علمیّه اصفهان از استادان بزرگی همچون شیخ هبه اللّه هرندی، سیّد احمد مقدّس، میرزا علی آقا شیرازی، شیخ احمد فیّاض، شیخ محمدحسن نجف آبادی کسب فیض نمود. پس از آن در هیجده سالگی (1314ش) به نجف اشرف مهاجرت کرد. آن زمان دوران بالندگی و شکوفایی حوزه علمیّه نجف بود. در حوزه علمیّه نجف لحظه ای از کسب فیض از محضر اساتید و بزرگان غفلت نورزید و ضمن تحصیل، به تدریس نیز می پرداخت. در مدّت بیش از شانزده سال اقامت در نجف اشرف از حوزه درسی اساتید زیادی بهره برد؛ تعدادی از این اساتید و دروس تدریسی آن ها عبارت است از: میرزا محمدباقر زنجانی (کفایه )، شیخ صدرآباد کوبه ای (کتاب های منظومه سبزواری و شوارق الالهام)، میرزا علی آقا قاضی (اخلاق و عرفان)، سیّد ابوالحسن اصفهانی (خارج فقه)، آقا ضیاءالدّین عراقی (خارج اصول)، آیت اللّه سید ابوالقاسم خوئی (رسائل، مکاسب، کفایه و خارج فقه و اصول)، شیخ محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی) عارف نامی (خارج اصول و فقه).
وی در طول مدّتی که نجف اشرف سکونت داشت، بیش از بیست بار پیاده به کربلای معلّا سفر نمود. در طول اقامت در نجف موفّق به دریافت اجازاتی از عالمان این حوزه شد که عبارت اند از:
1- در 25 سالگی موفّق به دریافت اجازه اجتهاد و نقل روایت از رئیس حوزه علمیّه وقت نجف، آیت اللّه سیّد ابوالحسن اصفهانی شد.
2- اجازه اجتهاد از آقا ضیاءالدّین عراقی
3- اجازه روایتی از مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانی بنا به پیشنهاد خود آن مرحوم