خواجه مودود چشتی عارف قرن پنجم و قطب سلسلهٔ چشتیه بود.
خواجه مودود در رجب سنه ۴۳۳ ه. ق در چشت به دنیا آمد و در هفت سالگی قرآن را از حفظ بود و به سن ۱۶ سالگی به کمال علوم رسید و در این هنگام کتاب های منهاج العارفین و خلاصةالشریعه را تصنیف کرد. در ۲۹ سالگی ازجانب پدرش سید ناصرالدین ابویوسف چشتی، برسجاده خلافت و ارشاد نشست و به هدایت خلق مشغول گشت. در شام، فلسطین، عراق، عربستان، و بلخ و بخارا سیر نمود. به روایتی ۱۲ خلیفه دراطراف واکناف داشته است. مریدان زیادی از انس و جن داشت. در جمله ای چنین آمده است «و نقل است که اگر وی را طواف کعبه آرزو بودی از نظر مردمان غائب شدی و طواف نموده بازآمدی. »
... [مشاهده متن کامل]
درمورد سلسله چشتیه درهمین لوحه چنین نوشته شده است: «سلسلهٔ چشتیه در۳۱۴ هجری توسط خواجه شراف الدین ابواسحاق شامی، شایع و اساس گذاری شده است …» ولی دراین لوحه گفته نشده است در کجا و در کدام شهر و در ادامه چنین آمده است: «سلسلهٔ قادریه توسط حضرت شیخ عبدالقادرگیلانی، و سلسلهٔ سهروردیه توسط شیخ شهاب الدین سهروردی درسنه ۶۲۰ ه و سلسلهٔ نقشبندیه توسط شاه نقشبند درسنه حدود ۸۰۰ ه. ق پایه گذاری شده است.
پس از یوسف چشتی، فرزند بزرگش، مودود، در ۲۴ یا ۲۶ سالگی بر سجاده قطبیت نشست. برخی از نزدیکان مودود، به سبب جوانی او، وی را شایسته جانشینی پدر ندانستند، بلکه عموی وی ( خواجه علی چشتی ) را، که در دهلی نزد سلطان غیاث الدین بَلبن بود، وارث سجاده دانستند، اما خواجه علی در نامه ای این مقام را به مودود سپرد. از جمله سوانح زندگی مودود، ملاقات او با شیخ احمد جام ملقب به ژنده پیل بود. چگونگی مواجهه این دو، با تفاوت هایی، نقل شده است. قطب الدین مودود در رجب ۵۲۷ وفات یافت و در چشت دفن شد.
وی مریدان بسیاری داشت که معروف ترین آنان عبارت اند از:
۱ ) فرزند و جانشین وی، احمد مودود چشتی، که پس از تشرف به حج مدتی در مدینه اقامت کرد. هنگام بازگشت، در بغداد به خانقاه شیخ شهاب الدین سهروردی، صاحب عوارف المعارف، رفت و مورد تکریم وی و همچنین خلیفه بغداد قرار گرفت. خواجه احمد در ۵۷۷ در چشت وفات یافت.
۲ ) حاجی شریف زَنْدَنی ( متوفی ۶۱۲ ) ، ملقب به نیرالدین. نقل است که او چهل سال در عزلت و در خرابه زیست و با برگ و میوه درختان سد جوع کرد. وی نزد سلطان سنجر محترم بود. خلافت چشتیه بعد از او به خواجه عثمان هارونی ( متوفی ۶۱۸ ) رسید.
خواجه مودود در رجب سنه ۴۳۳ ه. ق در چشت به دنیا آمد و در هفت سالگی قرآن را از حفظ بود و به سن ۱۶ سالگی به کمال علوم رسید و در این هنگام کتاب های منهاج العارفین و خلاصةالشریعه را تصنیف کرد. در ۲۹ سالگی ازجانب پدرش سید ناصرالدین ابویوسف چشتی، برسجاده خلافت و ارشاد نشست و به هدایت خلق مشغول گشت. در شام، فلسطین، عراق، عربستان، و بلخ و بخارا سیر نمود. به روایتی ۱۲ خلیفه دراطراف واکناف داشته است. مریدان زیادی از انس و جن داشت. در جمله ای چنین آمده است «و نقل است که اگر وی را طواف کعبه آرزو بودی از نظر مردمان غائب شدی و طواف نموده بازآمدی. »
... [مشاهده متن کامل]
درمورد سلسله چشتیه درهمین لوحه چنین نوشته شده است: «سلسلهٔ چشتیه در۳۱۴ هجری توسط خواجه شراف الدین ابواسحاق شامی، شایع و اساس گذاری شده است …» ولی دراین لوحه گفته نشده است در کجا و در کدام شهر و در ادامه چنین آمده است: «سلسلهٔ قادریه توسط حضرت شیخ عبدالقادرگیلانی، و سلسلهٔ سهروردیه توسط شیخ شهاب الدین سهروردی درسنه ۶۲۰ ه و سلسلهٔ نقشبندیه توسط شاه نقشبند درسنه حدود ۸۰۰ ه. ق پایه گذاری شده است.
پس از یوسف چشتی، فرزند بزرگش، مودود، در ۲۴ یا ۲۶ سالگی بر سجاده قطبیت نشست. برخی از نزدیکان مودود، به سبب جوانی او، وی را شایسته جانشینی پدر ندانستند، بلکه عموی وی ( خواجه علی چشتی ) را، که در دهلی نزد سلطان غیاث الدین بَلبن بود، وارث سجاده دانستند، اما خواجه علی در نامه ای این مقام را به مودود سپرد. از جمله سوانح زندگی مودود، ملاقات او با شیخ احمد جام ملقب به ژنده پیل بود. چگونگی مواجهه این دو، با تفاوت هایی، نقل شده است. قطب الدین مودود در رجب ۵۲۷ وفات یافت و در چشت دفن شد.
وی مریدان بسیاری داشت که معروف ترین آنان عبارت اند از:
۱ ) فرزند و جانشین وی، احمد مودود چشتی، که پس از تشرف به حج مدتی در مدینه اقامت کرد. هنگام بازگشت، در بغداد به خانقاه شیخ شهاب الدین سهروردی، صاحب عوارف المعارف، رفت و مورد تکریم وی و همچنین خلیفه بغداد قرار گرفت. خواجه احمد در ۵۷۷ در چشت وفات یافت.
۲ ) حاجی شریف زَنْدَنی ( متوفی ۶۱۲ ) ، ملقب به نیرالدین. نقل است که او چهل سال در عزلت و در خرابه زیست و با برگ و میوه درختان سد جوع کرد. وی نزد سلطان سنجر محترم بود. خلافت چشتیه بعد از او به خواجه عثمان هارونی ( متوفی ۶۱۸ ) رسید.
