خواب در بهشت

[ویکی فقه] بر اساس برخی روایات اسلامی، اهل بهشت همواره زنده اند و هرگز نمی میرند، بیدارند و نمی خوابند، بی نیازند و محتاج نمی شوند، خوشحالند و ناراحت نمی شوند، خندانند و هرگز نمی گریند، مورد احترامند و هرگز توهینی به آنان نخواهد شد و … .
خداوند در قرآن کریم، خواب را به عنوان نعمتی معرفی می نماید که برای برطرف نمودن خستگی و زوال اندوه، درمانی مناسب بوده و بدون آن، ادامۀ زندگی ممکن نخواهد بود.
فایده خواب در دنیا
در جهان مادی، خوابیدن برای رفع خستگی و یا ترس و اندوه است و بر این اساس، باید تنها در حد نیاز از آن استفاده نمود.افراد با ایمان تلاش می نمایند تا از خواب خود کاسته و به عبادت و آن چه در حکم عبادت است بپردازند و انسان های مادی نیز کوشش می کنند تا بیشترین بهره را از زندگی مادی ببرند.خواب زمانی ارزشمند است که خستگی و یا ترس و اندوهی را برطرف نماید و البته، برخی نیز به دلیل نداشتن کار و هدفی دیگر که خود نوعی اندوه است، به خواب پناه می برند.
خواب در بهشت
اما در بهشت جاویدان، نه از خستگی خبری است ، نه از ترس و اندوه و نه به دلیل امکان استفادۀ از نعمت های متنوع موجود در آن جا، انسان ها از فرط بیکاری به خواب پناه خواهند برد.در روایتی از امام باقر(ع) می خوانیم که: اهل بهشت همواره زنده اند و هرگز نمی میرند، بیدارند و نمی خوابند، بی نیازند و محتاج نمی شوند، خوشحالند و ناراحت نمی شوند، خندانند و هرگز نمی گریند، مورد احترامند و هرگز توهینی به آنان نخواهد شد و … .