خنیه

لغت نامه دهخدا

خنیه. [ خ َ ی َ ] ( ع ص ) فحش. ( منتهی الارب ). منه : کلمة خنیة؛ کلام و سخن فحش. ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

به ضم" خ" و سکون" ن" ( ا. م ) آوا؛ نویِش؛ نغمه
خُنیِگر : همخوان؛ هم نواز؛ نوازندگی در گروهی از سازها بعنوان استرینگ؛ نوای چند آوایی؛ چهچهه زن!
پارتِ آوازی یا پارتیتورِ ساز؛میزانی از یک پارتیتور؛ نُت؛ واژه در مفهومِ موسیقایی!
...
[مشاهده متن کامل]

خُنیِش ( ا. م ) : آوازخوانی؛ غناء؛ ترنم
خُنیا ( ص. م ) موسقی ؛ نوا ؛ جانِ آوا
خُستن ( م ) : خواندن؛ آواز کردن؛ نواییدن؛ جان بخشیدن؛ تولید و ساختن نوا و آوا؛ ایجاد دیرندِ موسیقایی بعنوان جمله یا قطعه؛ موسیقا بودن!

بپرس