خنده گه. [ خ َ دَ / دِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) خنده گاه. جای خنده. لب و دهان : صبح چون خنده گه دوست شده ست آتش سرآتش سرد بعنبر مگر آمیخته اند.خاقانی.
