خنده گاه

لغت نامه دهخدا

خنده گاه. [ خ َ دَ / دِ ] ( اِ مرکب ) کنایه از لب و دهان معشوق. ( آنندراج ) :
که مهر از خنده گاه شیشه بردار
ز ابر خشک لعل تر فروبار.
حکیم زلالی ( از آنندراج ).
فکرت او خنده گاه دوست را ماند بدانک
چون خلیل از نار گلبرگ رطیبش یافتم.
خاقانی.

فرهنگ فارسی

کنایه از لب و دهان معشوق

پیشنهاد کاربران

بپرس