خنجین

خنجین یکی از شهرهای استان مرکزی در ایران می باشد. در سال ۱۳۸۸و براساس آخرین تصمیمات در تقسیمات کشوری خنجین از شهرستان کمیجان منتزع و به بخش خنجین ارتقا یافته و همچنین به شهرستان فراهان ملحق گردید.
از نظر زمین شناسی این منطقه در دوران دوم تشکیل شده و در منطقه فسیل های دریایی خصوصاً از نوع میراستو مربوط به دوره کرتاسه از دوران مزوزوئیک متعلق به ۶۵ تا ۱۰۰ میلیون سال قبل یافت می شود. از مناطقی که بیش ترین فسیل ها یافت شده، می توان به کوه های وفس، خنجین، روستای فردقان ( پردغان ) و نیز در یک کیلومتری روستای سلیم آباد در اطراف سد بزرگ خاکی خنجین واقع شده اشاره کرد. شهر خنجین با قدمتی بیش از سه هزار سال دارد که در حال حاضر مرکزیت بخش خنجین را داراست. بخش خنجین با ۲۳ روستای تابعه می باشد.
دلایل و شواهد بسیاری نشان می دهد که خنجین و به طور کلی منطقه خنجین قدمتی هزاران ساله دارد. زبان اغلب روستاهای این منطقه زبان ترکی است که البته با لهجه های متفاوت. روستاهایی چون روستای چالمیان، میدانک و تلخاب به زبان خلج و روستاهای گورچان و فرک به زبان اصیل پارسی که به نام «زبان تاتی» مشهور است که در برخی از شهرها و مناطقی از کشور با این زبان تکلم می شود، تکلم می کنند.
درخصوص وجه تسمیه اطلاع مکتوب در دسترس نیست، عده ای بر این باورند که عرب ها و رومیان از اینجا گندم خریداری می کردند و آن ها گفتند «خنجین» یعنی محل پر از گندم. بعضی ها بر این باورند که اصل کلمه خنجوم بوده است و منظور از جوم یعنی ویران شده می گویند زمانی این منطقه در اثر یک حادثه طبیعی مانند زلزله به کلی ویران شده است. البته نظر دیگری نیز نظرها را به خود جلب می کند و آن این که با توجه به این که جمشید جم در این روستا خانه و قلعه ای داشته که نام خنجین برگرفته از همین خانه جم است که بعدها به خانه جین و در نهایت به خنجین تبدیل می شود. آنچه تحقیقات امروزی نشان می دهد این است که کلمه خنجین و نوع اشتقاق آن بحث پر دامنه ای است اما آنچه نزدیک به واقع به نظر می رسد این است که واژه خنجین کلمه ای یونانی است به معنای انبار غله و گندم، تاریخ منطقه یعنی آنچه در خصوص تاریخ شهرهایی چون ساوه نوشته شده، نشان می دهد در روزگاران قدیم یکی از پرآب ترین، زیباترین و در عین حال آبادترین منطقه در ایران باستان همین شهر بوده است؛ به طوری که این شهر مرکز صادرات انواع محصولات به کشورهای دیگر بوده است خصوصاً رومیان باستان که غله و گندم مورد نیاز خود را از این منطقه تهیه می کرده اند حتی تصاویر باقی مانده از صد سال پیش نیز جمعیت عظیم منطقه و نیز فرهنگ غنی مردم و در عین حال اصول شهرسازی باقی مانده نشان از فرهنگ غنی منطقه دارد که این منطقه به بلوک بزرگ خنجین معروف بوده است. اما در خصوص معنای واژه خنجین معانی نظرات دیگری نیز گفته شده است مانند خانه جن و ارواح؛ که البته جای بسی تأمل دارد به طور مثال گفته شده خنجین از ترکیب دو کلمه خانه + جن مرکب بوده و به معنای جایی است که در آن جن ( به زبان عربی یعنی پوشش ) زیاد است. البته شاید بتوان این نظر را با تکیه بر ادبیات عرب تأیید کرد و آن این که جن در زبان عربی به معنای پوشیده، پوشش و مخفی آمده است و به بهشت نیز که پوشیده از درخت است نیز جنت گفته می شود؛ لذا از این روست که همه چیز را می پوشاند و جز درخت و سبزی چیزی دیده نمی شود و این موید این سخن قبلی ماست که گفتیم آبادترین و پرآب ترین و در عین حال زیباترین شهر ایران باستان بوده است.