خناقیه
لغت نامه دهخدا
دانشنامه آزاد فارسی
خَنّاقیه
(در لغت عربی به معنی خفه کنندگان) فرقه ای از غلات شیعه، پیروان ابومنصور عجلی کوفی، پدیدآمده در قرن ۲ق. وی امام علی (ع)، امام حسن (ع)، امام حسین (ع)، محمد حنفیه و خود را نبی می دانست و از پیروانش می خواست تا بر دشمنان و مخالفان خود دست یابند و آنان را خفه کنند. ابومنصور این کار را جهادی پنهانی می پنداشت. حسین پسر او نیز که همچون پدر دعوی نبوت داشت، سردستۀ خنّاقیه بود و عمرالخنّاق نامیده می شد. سرانجام به دست مهدی عباسی دستگیر و کشته شد.
(در لغت عربی به معنی خفه کنندگان) فرقه ای از غلات شیعه، پیروان ابومنصور عجلی کوفی، پدیدآمده در قرن ۲ق. وی امام علی (ع)، امام حسن (ع)، امام حسین (ع)، محمد حنفیه و خود را نبی می دانست و از پیروانش می خواست تا بر دشمنان و مخالفان خود دست یابند و آنان را خفه کنند. ابومنصور این کار را جهادی پنهانی می پنداشت. حسین پسر او نیز که همچون پدر دعوی نبوت داشت، سردستۀ خنّاقیه بود و عمرالخنّاق نامیده می شد. سرانجام به دست مهدی عباسی دستگیر و کشته شد.
wikijoo: خناقیه
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید