خمپاره

خمپاره یا به فارسی افغانستان هاوان از یک خرج اصلی و چند خرج کمکی ( بسته به دوری و مسافت ) درست شده است که پس از انفجار در لوله، آن را پرتاب می کند.
خمپاره از ۳ بخش درست شده است:
• ماسوره: که در بالاست و وظیفه اش ایجاد موج انفجار است.
• بدنه: که محل قرار گرفتن مواد منفجره است و پس از رسیدن موج از ماسوره بلافاصله ماده ی منفجره درون آن منفجر می شود و بدنه به صورت ترکش درمی آید.
• پره ی کنترل: که در انتها قرار دارد و کارش پیشبرد گلوله در مسیر مستقیم است.
اما نیروی پیش راننده ی خمپاره ۲ مرحله ای است که پشت سر هم کار می کنند.
• خرج پرتاب اولیه یا چاشنی ته فشنگی: که شبیه گلوله های تفنگ های شکاری است و در ته خمپاره و وسط پره ی کنترل قرار دارد.
• خرج پرتاب ثانویه یا خرج پرواز: که دور پره قرار می گیرد و بسته به مسافت و زاویه ی خمپاره انداز تعداد آن به هنگام شلیک فرق می کند.
هیچ چاشنی ای توانایی پرتاب گلوله ی خود را ندارد. گلوله ی خمپاره نیز از این قاعده مستثنا نیست. گلوله ی خمپاره از نوع نیمه آماده است. چاشنی خمپاره مانند سایر گلوله ها در مرکز انتهای گلوله قرار دارد که پس از گذاشتن و رهایی گلوله در خمپاره انداز ( از قسمت پره ) ابتدا چاشنی ته فشنگی به سوزن برخورد می کند و آتش می گیرد و شعله های آتش از سوراخ های روی پایه پره خارج شده و خرج های پرتاب ثانوی را آتش می زند و بدین سان گلوله تا هدف به پیش می رود. انفجار خرج ها باعث تولید گاز شده و این فشار باعث پرتاب گلوله تا مسافت مورد نظر می شود. گاه خرج های کمکی به دور خرج اصلی پیچیده می شوند. خرج اصلی توان اندکی برای پرتاب گلوله دارد، بنابراین معمولاً از خرج کمکی استفاده می شود. تعداد خرج های کمکی بستگی به فاصله ی هدف از قبضه خمپاره انداز دارد. البته زاویه خمپاره انداز نقش مهمی در بُرد گلوله دارد.